Ze is het zat om elk uur op te staan voor nachtvoedingen terwijl haar man slaapt: ze schrijft hem een brief
Wanneer er een kind komt, verandert het dagelijks leven volledig en verdwijnt elke vorm van gewoonte, waardoor veel ouders zich onder druk kunnen voelen en merken dat hun kracht ontbreekt. Dan kun je momenten hebben waarop je wat ontspanning wilt, waarin je even weg wilt van huis en een paar minuten voor jezelf wilt nemen in totale vrijheid en eenzaamheid. Dat is niet altijd mogelijk en uiteraard heb je te maken met vele verantwoordelijkheden.
Het komt niet zelden voor dat juist moeders vertellen over soortgelijke situaties en behoeften en onder hen vinden we de hoofdpersoon van dit verhaal. Een vrouw, een echtgenote en een moeder die in een slapeloze nacht zoals vele anderen wanhopig was door de aandacht voor haar baby, besloot een bijzondere en originele brief te schrijven.
via Daily Mail
In het middelpunt van het verhaal vinden we Caroline Olling Andersen, oorspronkelijk uit Denemarken, maar die al een tijdje in Dubai woont, die een klein meisje kreeg waar ze dol op is, maar die natuurlijk een bron van grote vermoeidheid is. In een moment van diepe ontmoediging en overmatige druk besloot deze moeder een gedicht met de titel "Papa slaapt" te schrijven en aan haar dochter op te dragen.
"Ik hou echt van je vader - begint ze - zonder je vader zou ik je tenslotte niet hebben. Maar van middernacht tot zonsopgang zijn we alleen en naarmate de uren verstrijken, ondergaat mijn genegenheid voor jou wat schokken en verzwakt het een beetje. Voordat we gaan slapen, wensen we elkaar goedenacht, dan slaapt hij en begin ik wakker te worden".
Met deze woorden begint een verhaal waarin veel moeders zich zouden kunnen herkennen en dat bijna een oproep is om geholpen te worden en te kunnen rusten zoals je partner. Een rol- en verantwoordelijkheidsverdeling die soms niet vanzelf gaat, maar wel fundamenteel en belangrijk is. Natuurlijk zijn er paren die besluiten zich op een bepaalde manier te gedragen, maar dit betekent niet dat de ene of de andere ouder nog steeds momenten van zowel fysieke als mentale achteruitgang kan hebben.
Caroline's bekentenis heeft geleid tot veel opmerkingen en kritiek naar haar man toe, en daarom wilde ze benadrukken dat de man zijn plicht als vader doet en niet de persoon is die zijn verantwoordelijkheid ontloopt. Pas toen ze het kleine meisje kregen en aangezien ze een lang zwangerschapsverlof kreeg, spraken ze af dat de nachtdiensten voor haar zouden zijn, zodat haar partner kon rusten om de volgende dag naar zijn werk te gaan.
Er was eenvoudig, zoals ze eraan toevoegde, een nacht waarin ze instortte waaruit dit gedicht voortkwam, dat echter eindigt met een bekentenis van diepe liefde voor haar dochter. Uit de ernst van het moment kwam iets hilarisch dat interesse wekte, aan het lachen maakte en ook deed nadenken over een heel belangrijk onderwerp.
Wat denk jij ervan? Herken jij jezelf in dit gedicht en deze brief als mama of als papa?
