Ze ontmoet de biologische ouders en doet alsof ze ze niet herkent: "Ze lieten me in de steek toen ik nog maar zes was"
Ouder zijn is een geweldige ervaring, maar ook veeleisend: een kind op de wereld zetten betekent een enorme verantwoordelijkheid op je schouders en je best doen om hem een zo goed mogelijke toekomst te garanderen. Maar wat te doen als het lot ons voor zeer moeilijke uitdagingen stelt? Niet iedereen kan de zwaarste lasten van het leven aan en daarom kun je meestal terugvallen op je dierbaren, maar natuurlijk heeft alles een grens.
Het verhaal dat we je gaan vertellen overschrijdt deze grenzen en de hoofdpersoon twijfelt over haar eigen gedrag ten opzichte van haar biologische ouders. Maar laten we bij het begin beginnen.
via Reddit
De jonge vrouw zei dat ze was opgevoed door haar oom en tante, omdat haar oudere zus ernstig ziek werd toen ze 6 was en haar ouders niet voor hen beiden konden zorgen. Daarom besloten ze haar zonder enige uitleg bij haar grootouders achter te laten en haar oom zorgde voor haar. Later legden haar grootouders en oom uit wat er was gebeurd en ze waren erg boos op haar ouders omdat ze haar zonder pardon in de steek had gelaten. Sindsdien heeft het meisje haar ouders ongeveer 5 keer in 9 jaar gezien, dus besloot ze vanaf haar 12e geen contact meer met hen te hebben. Zij was de enige die naar hen op zoek was, dus stopte ze ermee.
"Het ging goed, ik hou van mijn oom en tante en ik kwam erachter dat ze geen kinderen kunnen krijgen, dus zeiden ze altijd dat ik het enige kind was dat ze zouden hebben, het was alleen dat de ooievaar me in eerste instantie op het verkeerde adres had gestuurd. Ik werd formeel door hen geadopteerd toen ik 18 werd, ik wou dat het eerder was geweest, maar er waren wat bureaucratische dingen die het erg duur en moeilijk zouden hebben gemaakt. Ik ben nu 21”, legde ze uit.
Haar zus stierf en het meisje woonde de begrafenis bij, maar bleef achter in de zaal en vertrok voordat haar biologische ouders de kans hadden om met haar te praten. Later namen haar ouders contact op met haar oom om te proberen met haar te praten, maar ze liet hem zeggen dat ze niet beschikbaar was. Vervolgens en bij een andere gelegenheid benaderden de ouders de jonge vrouw om haar te omhelzen.
Ze deed echter alsof ze ze niet kende en trok zich terug en zei: "Pardon, ken ik u?". Ze antwoordden: "Wij zijn je ouders!" en ze antwoordde: "Mijn ouders zijn thuis" en ging bij haar oma zitten. "Herken je ons echt niet?" drongen ze aan. "Oh, ben jij de broer van mijn vader? Ik meen je te herinneren van toen ik klein was," onderbrak het meisje hen.
"Mijn oma vindt dat ze het verdienden door te proberen contact met me op te nemen alsof er niets was gebeurd, maar ze schreven me een lange brief over hoe gekwetst ze waren en hoe ik moest begrijpen dat ze probeerden het goede te doen en altijd mijn ouders zullen zijn en dat ik dat niet kan veranderen. De andere familieleden vinden dat ik te hard ben geweest, maar ik vind niet dat ze een pas moeten hebben alleen omdat ze aan mij denken nu mijn zus er niet meer is", besluit het meisje dat om advies vroeg over hoe te handelen.
Gebruikers waren het volledig met haar eens: "Ze voelden zich misschien niet in staat om voor jou en je zus te zorgen, maar ze hadden contact kunnen houden, dingen aan je kunnen uitleggen, je hun liefde kunnen tonen, zelfs als iemand anders een tijdje voor je had gezorgd en je af en toe mee naar huis kunnen brengen. Ze lieten je in de steek zonder uitleg en zonder een poging om in je leven te blijven. Vertel ze dat ze niet langer je ouders waren toen ze zich niet meer als zodanig gedroegen", merkte een gebruiker op. Wat denk jij ervan?
