Non verlaat klooster na 20 jaar: "Ik heb mijn zielsverwant gevonden"
Niet alle mensen zijn gemaakt om hetzelfde leven te leiden. Het is natuurlijk waar dat het gemeenschappelijke lot van de meeste mensen is om te werken en een gezin te stichten. Het is een sociaal patroon, maar het is ook waar dat het oerinstinct van de mens ons in een bepaalde richting leidt: een andere persoon zoeken en ons dan met hem of haar voortplanten. Hiervoor zijn verschillende elementen nodig, waaronder een zekere economische onafhankelijkheid die zich bijna altijd vertaalt in een inkomen uit een baan.
Het verhaal waarover we je gaan vertellen is heel anders dan deze "richtlijnen" die we gewend zijn.
via Insider
Todd Ehlers/Flickr - Not the actual photo
Monica Hingston is een vrouw die een unieke keuze in het leven heeft gemaakt, eigenlijk meer dan één. Sinds ze een meisje was, werd ze door een zeer religieuze familie geïndoctrineerd in de richting van die katholieke waarden zoals altruïsme, mededogen en geloof.
Het jonge meisje was nog maar net een tiener en was al erg onder de indruk van de religieuze omgeving: "Ik ging naar een parochieschool en de nonnen waren mijn leraressen, maar ze beperkten zich niet tot het onderwijzen van ons. Ze nodigden mij en enkele vrienden uit naar het klooster om een handje te helpen en de sfeer die we inademden was ongelooflijk. Ik was betoverd door hun vriendelijke manier van doen, ze maakten grapjes en lachten met elkaar".
Meedoen aan die vrijwilligersactiviteiten was voor Monica een kans om de behoeftigen te helpen, haar een voldaan en gelukkig gevoel te geven, en een manier om zichzelf geen beslist ongemakkelijke vragen te stellen.
Pickpik - Not the actual photo
In feite had het meisje beseft dat ze veel meer geïnteresseerd was in het vrouwelijke gezelschap van haar vrienden dan in dat van de jongens. Het klooster leek een stimulerende, liefdadige omgeving en ze wist die gedachten weg te stoppen. Dus trouwde Monica. Ja, maar met God: de procedure van die tijd bestond in feite uit paraderen gekleed in een trouwjurk, maar met het traditionele zwarte nonnengewaad in de hand, netjes opgevouwen. Dat was haar “toelating tot het klooster” geweest, de inwijdingsceremonie van iemand die geloften aflegde en zich aan de Heer wijdde.
Na 21 jaar in een klooster had de non besloten tijd voor zichzelf te nemen door middel van een sabbatical. Dus reisde ze naar Chili en richtte ze samen met twee andere nonnen een centrum op om behoeftige vrouwen te helpen.
Ze had het bijzonder prettig gevonden om zij aan zij te werken met een van hen, Peg, een non die een paar jaar ouder was dan zij. Er was iets veranderd in Monica en Peg leek er ook zo over te denken.
“Ik wil niet dat je weggaat en teruggaat naar je klooster, maar ik durf je niet te vragen te blijven”, had Peg haar bekend. Monica besefte op dat moment wat er was gebeurd: ze waren verliefd op elkaar geworden.
Het paar liet hun geloften ontbinden en verhuisde naar Torquay, in Australië om gelukkig te leven als een paar dat vrij was om hun liefde te uiten. Hun droom was om te trouwen, ook al wisten ze heel goed dat ze het niet in de kerk hadden kunnen doen: de wetten van die tijd waren aangescherpt om relaties tussen mensen van hetzelfde geslacht te belemmeren. Monica smeekte ook haar neef, kardinaal George Pell, destijds penningmeester van de paus en een groot voorstander van dat conservatieve beleid, om van gedachten te veranderen en hen te helpen hun wens te vervullen.
De twee vrouwen trouwden niet, maar deelden vele prachtige jaren, in harmonie en grote sereniteit. Hun verhaal is een ontroerend verhaal dat ons eraan herinnert om altijd ons hart te volgen.
