Lerares accepteert haar salaris niet en neemt ontslag: "het is te laag, ik kan er niet van rondkomen"
We hebben allemaal wel eens gefantaseerd over het beroep dat we graag hadden willen uitoefenen als we groot waren. Iedereen heeft zijn eigen ideeën, voorkeuren en vaardigheden, en helaas slaagt niet iedereen daar in, eenmaal volwassen. Degenen die het gelukt is, weten echter ook hoe geweldig het is om te kunnen zeggen dat ze een droom hebben waargemaakt, maar helaas is niet alles altijd rooskleurig.
De vrouw in het middelpunt van dit verhaal is zich hiervan terdege bewust, aangezien ze haar professionele verlangen vervulde, maar, zoals ze zelf bekende, gedwongen werd het op te geven. Laten we eens kijken naar de redenen.
via Milenio
Diana Clarissa is een Mexicaanse vrouw die er altijd van heeft gedroomd om lerares te worden. Het was een echte roeping die ze met veel studie en opofferingen had weten te verwezenlijken. Jarenlang vervulde ze die rol, maar op een bepaald moment in haar leven begreep ze dat die liefde niet genoeg was.
Hoewel er dingen zijn waar we gepassioneerd over zijn, waar ons hart sneller van gaat kloppen en die we nooit of te nimmer zouden willen opgeven, weten we ook dat de concreetheid en dagelijkse taken, vooral als je een gezin hebt, talrijk zijn en dat kun je niet negeren. Diana besefte dat haar salaris niet voldoende was en dat ze daardoor niet vredig en gerust kon leven. Reden waarom ze ervoor koos om haar geliefde beroep te verlaten.
"Mijn verlangen is altijd heel sterk geweest en dat zal altijd zo zijn - verklaarde ze - het probleem is dat ik hiermee de rekeningen niet betaal, geen boodschappen kan doen en mijn gezin niet onderhoud. Als je een gezin hebt, realiseer je je dat het salaris nooit genoeg is". Woorden waar wij het alleen maar mee eens kunnen zijn.
Iedereen heeft zijn eigen leven en vele, vele uitgaven, en hard werken zonder dit allemaal aan te kunnen is niet fijn. Dit is de reden waarom de vrouw eerst haar probleem meldde bij de instelling waar ze werkte, daarna 6 maanden verlof nam, wachtend tot er iets zou veranderen, en uiteindelijk besloot ontslag te nemen. Ze wilde niet alleen weg van de school waar ze werkte, maar stopte volledig met lesgeven.
Toen ze dat eenmaal had gedaan, wilde ze haar verhaal openbaar maken, zodat veel mensen konden weten over de behandeling die ze had gekregen en de economische toestand van het schoolpersoneel. Dit gaat natuurlijk niet alleen over deze branche, maar over de meeste ervan. We weten inmiddels dat het moeilijk is om werknemers te vinden die voldoende worden betaald voor wat ze elke dag doen, en helaas zijn er steeds meer mensen die zich moeten behelpen om de eindjes aan elkaar te knopen.
Diana heeft besloten deze situatie niet meer te accepteren en ze heeft ontslag genomen, maar hoevelen hebben de moed of het vermogen om dat daadwerkelijk te doen? Wat vind jij?
