Zoon ligt in coma en de artsen geven haar geen hoop: "ze zeiden dat ik de stekker eruit moest trekken, maar dat wilde ik niet"
Geloof jij in wonderen? Ieder van ons heeft zijn eigen persoonlijke antwoord op deze vraag. Sommigen geloven, terwijl anderen meer sceptisch zijn. Wat de keuze ook is, we zijn ons er terdege van bewust dat het leven ons soms voor situaties plaatst die volledig onverklaarbaar zijn met alleen rationaliteit, maar die plausibel zouden kunnen zijn als men echt dacht aan een buitenaardse interventie om ze op te lossen.
Dit is wat er gebeurde in het verhaal dat we jullie willen vertellen. De hoofdrolspeler is een jongen die een ernstig auto-ongeluk heeft gehad en voor wie de levensverwachting erg laag was."
via Pamplin Media
Bobby Asa woont in Oregon en op een avond, op weg naar huis tijdens een dagje uit, raakte hij betrokken bij een ernstig auto-ongeluk. Het was 2017 en hij was pas 16 toen hij samen met zijn gezin een van de ergste ervaringen uit zijn bestaan meemaakte.
Bobby werd met spoed naar het ziekenhuis vervoerd en kreeg alle nodige aandacht en zorg, maar zijn situatie was zo ernstig dat de doktoren na een paar dagen besloten om met zijn moeder Heather te praten. De vrouw zei dat ze haar niet veel hoop hadden gegeven en dat de artsen het, gezien eerdere ervaringen, onwaarschijnlijk achtten dat haar zoon uit de coma zou ontwaken of in ieder geval dat hij weer zou kunnen lopen als dat zou gebeuren.
De vrouw dacht na over de woorden van de specialisten en vertrouwde op hun ervaring, maar haar moederinstinct zei haar het geloof niet te verliezen en te blijven geloven dat haar zoon het zou redden. Aanvankelijk reageerde Bobby op geen enkele prikkel, maar naarmate de kansen steeds kleiner werden, gebeurde er iets ongelooflijks.
De jongen begon te reageren en signalen van buitenaf op te pikken, totdat hij na lange tijd het woord "mama" wist uit te spreken. Wat iedereen ontroerde en emotioneerde, vooral Heather, want dat betekende dat haar zoon aan het vechten was. Het was een teken dat haar Bobby zich aan het leven had vastgeklampt en zijn best deed om niet los te laten. En zo was het ook.
Binnen een paar maanden herstelde de jongen en kon hij naar huis terugkeren. Zeker, het revalidatieproces was niet gemakkelijk en hij keerde niet meteen terug naar zijn normale routine, maar hij begon aan die weg en dit gaf al een aura van wonder aan zijn hele verhaal. Langzaam begon hij terug te keren naar school en zijn vrienden. Zijn familie, moeder, vader en zussen, lieten hem nooit alleen en stonden altijd achter hem. Dit is tenslotte wat een team doet: het houdt degenen die het moeilijk hebben stevig vast en helpt hem om weer op te krabbelen.
We wensen deze jongen een gelukkige toekomst en bewonderen hem voor de vasthoudendheid en kracht die hij is deze gebeurtenis heeft getoond. En we bewonderen zijn moeder die, ondanks de aanwijzingen, in haar kind geloofde en het geduld had om te wachten tot hij wakker werd zonder de hoop te verliezen.
