Alleenstaande vrouw adopteert tiener: “eerst noemde hij me niet eens mama, nu zijn we een gezin”
Veel mensen hebben bij het bereiken van de volwassenheid een sterk verlangen om ouders te worden, maar dit is niet altijd mogelijk. Soms is de natuur wreed en maakt ze ons onvruchtbaar, soms is er het lot en het gebrek aan een zielsverwant die ons ertoe aanzet de droom te vervullen van een partner en kinderen om op te voeden.
Gelukkig is het in veel landen van de wereld, zoals de Verenigde Staten, nog steeds mogelijk om te adopteren en is er de mogelijkheid van pleegzorg, ook als je alleenstaand bent. Dat is wat Charity Newman, een 32-jarige lerares op de basisschool, deed.
Charity had er altijd van gedroomd om moeder te worden, maar het doel leek steeds moeilijker om te worden bereikt en ze begon zichzelf erbij neer te leggen. Toen besefte ze echter dat opgeven niet de juiste weg was en ze wilde koste wat kost proberen een verschil te maken in het leven van de allerkleinsten.
"Ik wist niet zeker of mijn man het ermee eens zou zijn, maar ik had het regelmatig over pleegzorg. Het duurde een paar jaar, maar op een dag was hij ervan overtuigd en vertelde me dat hij er klaar voor was. - vertelde Charity - We kregen de vergunning en ons avontuur begon binnen een jaar. Ik kreeg de officiële e-mail toen ik in Atlanta, in Georgia was. Ik huilde. Ik kon niet geloven dat er binnenkort kleine voetjes in mijn gang zouden rondtrippelen”.
Toen kwamen de eerste pleegkinderen: "Ze noemden me vanaf de eerste dag mama", herinnert de vrouw zich. Een paar maanden later kwam Andre, een jongen van 14, bijna 15, bij hen wonen. "Hij vertelde me dat hij me nooit mama zou noemen. Ik begreep het en accepteerde het." Charity's huis was nu vol kinderen. "Ik was blij en verdrietig tegelijk, want ik had een ervaring die elk moment kon eindigen en waar ik geen controle over had", legde Charity uit.
Ondertussen liep het huwelijk tussen Charity en haar man stuk: na 10 jaar samen kozen de twee voor een consensuele scheiding. De scheiding van haar echtgenoot weerhield Charity er niet van om beschikbaar te blijven voor pleegzorg: "Sinds ik mijn huis heb geopend, heb ik in totaal 13 kinderen gehad.” Van het komen en gaan van kinderen was de enige die overbleef Andre, de jongen die weigerde haar mama te noemen. Op de 32e verjaardag van Charity kreeg ze goedkeuring van de rechtbank om door te gaan met officiële adoptie. "We hebben het gevierd in de Cheesecake Factory. Trouwens, hij noemt me nu ook mama. Hij heeft krullend haar en in de zon zie je een vleugje rood. Hij heeft de mooiste sproeten die zich over zijn wangen uitbreiden, de liefste ik ooit heb gekust. Ik stop hem elke avond in en knuffel hem op zondagmiddag terwijl we tv kijken. Hij geeft de mooiste omhelzingen en ik ben eindelijk de meest trotse moeder ter wereld. Omdat hij van mij is en ik van hem. En voor ons is ons gezin perfect. Het is mijn droom die is uitgekomen”, zei Charity.
De twee wonen samen met twee honden in een appartement met twee slaapkamers en een badkamer. Gezien de beperkte ruimte is Charity niet meer constant beschikbaar voor pleegzorg, maar blijft ze van tijd tot tijd andere pleeggezinnen een handje helpen, vrijwilligerswerk doen bij pleeggezinnen en de rol van vice-president van de Vereniging van pleeg- en adoptiegezinnen in haar gebied vervullen.
Een verhaal met een gelukkig einde dat het web ontroerde en ieders harten met vreugde vulde.
