Homovader adopteert autistische jongen: "het is niet makkelijk en ik ben vrijgezel, maar hij geeft me alle kracht die ik nodig heb"
De komst van een kind is een gebeurtenis die het leven van elke ouder ontwricht en is een geschenk dat niet per se een biologische oorsprong hoeft te hebben. Adoptie is in feite een van de meest genereuze gebaren die een persoon in zijn leven kan maken: het verandert de toekomst van een kind dat tot dan toe weinig geluk had, en garandeert hem de zorg, bescherming en een gelukkige omgeving die alle kleintjes verdienen. De band die ontstaat tussen kind en adoptieouder is soms echt superieur aan het eenvoudig delen van genen.
Een voorbeeld is Ruben, een Mexicaanse man die veel uitdagingen in zijn leven heeft moeten doorstaan, maar die de grootste vreugde kende om vader te worden.
Op 7-jarige leeftijd verhuisde Ruben met zijn familie van Mexico naar de Verenigde Staten: zijn reis was helemaal niet gemakkelijk, hij moest zelfs door een rivier met ijskoud water. Toen hij de Verenigde Staten bereikte, leefde hij met zijn familie in armoede in Texas. De moeilijkheden voor Ruben waren niet alleen financieel: sinds zijn adolescentie werd hij gepest vanwege zijn homoseksualiteit en zijn buitenlandse nationaliteit. Ondanks alles behaalde hij een diploma en kreeg hij een geweldige baan toen hij 29 jaar was, terwijl hij zijn successen vierde met de familie aan zijn zijde.
Toen deze belangrijke mijlpalen eenmaal waren bereikt, begon Ruben te denken dat hij, om zich echt compleet en vervuld te voelen, een ouder moest worden. Hij begreep dat adoptie hem een echt doel in het leven zou geven, evenals de mogelijkheid om een significant verschil te maken in het leven van de kleine die hij zou opvoeden. Zo begon zijn reis op 33-jarige leeftijd. Hij wist met welke obstakels hij onderweg te maken zou krijgen, vooral om zijn werk in balans te brengen met de plicht om altijd de behoeften en interesses van een kind boven die van hemzelf te stellen, maar hij wilde niet opgeven.
Hij ontmoette de kleine Hector voor het eerst in 2017, een jaar na het starten van het adoptieproces en het verkrijgen van het Amerikaanse staatsburgerschap. Op dat moment was hij in de war en gestrest door de langdurige aanvraag- en goedkeuringsprocedures: hij was alleenstaand, werkte fulltime en had geen naaste familieleden om hem bij te staan, zijn profiel leek niet geschikt om een kind te adopteren.
Tot er een geweldige 7-jarige Mexicaanse jongen arriveerde die vanaf het begin zijn hart wist te stelen. Hun band was onmiddellijk: ze brachten de dag door met samen eten en spelen. Op dat moment sprak Hector niet - vanwege zijn autisme - maar wees hij alleen naar dingen. Iedereen was verrast door het gemak waarmee hij een band met Ruben kreeg.
"Ik weet niet wat er gebeurde, ik wilde gewoon meteen voor hem zorgen", herinnert Ruben zich over hun eerste ontmoeting. Helaas werd hij niet gekozen. Er ging weer een jaar voorbij voordat hij een telefoontje kreeg dat zijn leven veranderde: hem werd aangeboden om te zorgen voor de kleine Mexicaanse jongen die zijn hart had veroverd en die tot dan toe geen geschikt gezin had kunnen vinden.
Ondanks de vreugde om een zoon te verwelkomen, aarzelde Ruben niet om toe te geven dat hij bang was dat hij niet voor Hector zou kunnen zorgen. Het jongetje sprak niet en had grote gedragsproblemen. De man probeerde hem vanaf het begin te steunen, zelfs met behulp van professionals. Op een avond zat hij huilend op de keukenvloer. Daar gebeurde een klein wonder: Hector benaderde hem en troostte hem met alle mogelijke sympathie, terwijl hij een zin uitsprak die de rest van zijn leven in Rubens hoofd gegrift zal blijven: "Geef niet op, je kunt het". Deze paar woorden gaven hem de wil om met de kleine Hector te vechten.
Op 14 augustus 2020 konden Ruben en Hector eindelijk hun droom waarmaken en officieel een prachtig gezin worden.
