Lerares moet leven vanuit tent vanwege karig salaris, leerlingen mogen dit niet weten van haar
Hoort het dat je je dromen op moet geven omdat het systeem verrot is? Natuurlijk niet, zo hoort het helemaal niet. Maar als je voor extreme moeilijkheden staat lijkt het doen waar je goed in bent op de lange baan schuiven onvermijdelijk, om dan maar genoegen te nemen met iets anders. Degenen die koste wat kost proberen zich kandidaat te stellen voor het nobele beroep lerares hebben te maken met beroerde werkomstandigheden. De ervaring van de in het Verenigd Koninkrijk woonachtige Aimée Lê zou hierover tot nadenken moeten stemmen. Deze afgestudeerde kreeg ondanks het winnen van een studiebeurs niet voldoende salaris voor haar werk en moest zij in een tentenkamp wonen enkel om te kunnen besparen op verblijfskosten.
Aimée Lê heeft vele offers gebracht om haar doel van lerares worden te bereiken, een vak waar ze zich erg goed in denkt te zijn, als was het haar roeping, Maar helaas mocht ze, ondanks haar bekwaamheid van het systeem niet slagen in zo'n nobel streven. Terwijl ze bezig was met het tweede jaar van haar studie, waar het haar gelukt was om jaarlijks een beurs te krijgen van zestienduizend pond, had Aimée ook nog zichzelf moeten voorzien in onderhoud. Van het oorspronkelijke bedrag ging achtduizend pond naar universiteitsbelasting, terwijl de rest, wat neerkomt op een karig leraarsalaris, ze nodig had om bed bad en brood te betalen in het Verenigd Koninkrijk. Zolang ze heeft kunnen slapen in een goedkoop hostel had Aimée geen grote problemen, maar toen die locatie moest sluiten vanwege renovatie had Aimée niet veel andere keus.
Ze wilde niet haar traject afbreken en ook niet haar droom van lerares worden opgeven en dus leende ze van iemand een tent en ging ze slapen in deze omstandigheden. Geluk bij een ongeluk vond ze een protesteerderskamp in de buurt van het universiteitsterrein. Er werd geprotesteerd tegen de barre omstandigheden waar het personeel van de onderwijsinstelling in verkeert en zij maakte hier gebruik van om zich niet zo alleen te voelen. Natuurlijk was Aimée bang, vooral in de beginperiode en was het soms onprettig, maar zij bleef haar doel voor ogen houden.
Over deze rottige ervaring vertelt ze:"Ik had het vaak koud, het was een klein eenpersoonstentje. Dat hield wel in dat je redelijk snel opwarmde. Maar er waren dagen waar ik me van herinner dat ik wakker werd en dat de tent besneeuwd was. Als ik niet bezig was met mijn studie of andere werkzaamheden probeerde ik te leren vuur te maken en hout te breken om vuur te leren maken."
Aimée wilde hoe dan ook niet dat haar leerlingen wisten hoe ze leefde uit angst dat dit een negatief effect op hen zou hebben. Ze heeft het ook niet eens aan haar ouders verteld. Dit om te voorkomen dat ze zich zorgen gingen maken, maar uiteindelijk na 2 jaar deze omstandigheden moest ze toch weer bij hen thuis komen wonen. Ze dacht een betaalde baan te kunnen vinden, maar zo mocht het niet zijn. Nu is haar instelling erg veranderd en weet ze niet precies hoe haar toekomst eruit zal zien, ondanks dat ze zeker is van haar capaciteiten:"Zal ik nog als lerares gaan werken? Om eerlijk te zijn vind ik het moeilijk deze vraag te beantwoorden. Het ironische is dat ik erg geschikt ben voor dit werk. Ik weet dat ik echt een hele goeie leraar ben omdat ik veel feedback heb gekregen van mijn leerlingen, ik een internationaal congres heb georganiseerd en ik altijd volgens een hele hoge standaard gewerkt heb. Het is net een roeping."
Als het systeem niet gaat veranderen dan heeft Aimée geen andere keus dan genoegen te moeten nemen met het eerste debeste baantje wat ze kan krijgen wil ze qua geld überhaupt rondkomen. Lijkt jou dit eerlijk?
