Vrouw raakt gehandicapt na beroerte, echtgenoot beseft dan niet zo te willen leven
"Ik beloof je altijd trouw te zijn, in vreugde en verdriet, in gezondheid en ziekte en van je te houden en te eren elke dag van mijn leven." luidt ongeveer een van de teksten die horen bij een katholieke trouwceremonie. Maar het lukt niet iedereen om zich echt eraan te houden. Uitstekende partners zijn van elkaar onder kalme en stabiele omstandigheden zou niet veel moeite moeten kosten omdat die mensen bijeen worden gehouden door wederzijdse liefde. De echte proef vindt echter plaats wanneer mensen ook samenblijven gedurende tegenspoed. Als je voor iemand kiest voor de rest van je leven, betekent dat echt juist in tijden van vreugde en pijn en niet alleen wanneer het 't beste uitkomt. Een ding is zeker: elke situatie is anders en staat het ook ons ook vrij om terug te komen van die gelofte die al sinds heel lang bestaat.
via Slate.com
Een man zocht raad bij een online rubriek omdat hij na bittere tegenspoed kapotging onder zijn huidige thuissituatie. Hij is 40 jaar en voordat hij zijn soulmate vond was hij een single vader. Op een dag ontmoette hij een vrouw door wie zijn leven letterlijk veranderde. Zie jij nu ook die mensen voor je met wie je meteen een klik hebt, dat je elkaar al een leven lang lijkt te kennen? Hij schrijft:"Ik geloofde nooit in soulmates, maar door haar ben ik daar echt in gaan geloven. We maakten elkaars zinnen af en ik ervaarde een vorm van liefde die ik nog nooit voor iemand anders had gevoeld. Na zes maanden hebben we een huis gekocht, voegden we onze gezinnen samen en vroeg ik haar ten huwelijk."
Jammer genoeg duurde deze idyllische fase relatief kort want een jaar later kreeg zijn vriendin plots een beroerte waardoor haar lichamelijk functioneren ernstig werd verstoord. De man is wanhopig omdat hij deze pijnlijke situatie niet meer kan verdragen, des te meer nog omdat hij meer pijn zal veroorzaken als hij weggaat en zijn vriendin in de steek laat.
Hij beschreef de situatie zo:"Een kant van haar lichaam werkt niet meer, ze kan niet meer praten en is gehandicapt. Waarschijnlijk zal ze nooit meer werken of het leven kunnen leven wat ze had. Ze kan nu weer een beetje lopen en praten, maar het is beperkt. Haar arm kan ze helemaal nog niet bewegen. Hierdoor is er een toekomst ontstaan die ik niet had voorzien en eentje die ik ook niet wilde. Elke dag is als een herinnering geworden aan hoe het ooit was en levert dit daardoor constant pijn en verdriet op. Ik help haar weer een normaal leven te vinden, doe al een jaar lang mijn best, dat is precies net zo lang als ik haar kende voordat ze een beroerte kreeg. Maar ik kan me niet voorstellen de rest van mijn leven zo door te brengen. Ik weet dat ze er kapot van zal zijn als ik ga, maar ik zal er ook aan onderdoor gaan als ik blijf. Daarnaast denk ik dat het ook niet goed is naar mijn zoon toe. Dit is hoe dan ook een tragedie ongeacht welke keuze ik maak. Ik zie graag jullie suggesties tegemoet."
Welk advies zou jij voor deze man hebben?
