Moeder geeft de ouderlijke verantwoordelijkheid voor haar 3-jarige dochter op omdat ze geen band met haar kan krijgen
In onze samenleving zijn er zoveel taboeonderwerpen die we liever negeren dan onder ogen zien. Hiertoe behoren de vele opvattingen over nieuwe moeders: moet een ouder hoe dan ook van zijn kind houden? Of liever: is het mogelijk dat een moeder niet van haar dochter kan houden zoals ze zou moeten? De jonge Laury Leonardi heeft in een schrijnende bekentenis onthuld dat ze afstand wil doen van het ouderlijk gezag over haar 3-jarige dochtertje, juist omdat het haar nooit is gelukt een sterke band met haar op te bouwen. Het is een pijnlijke keuze, die de jonge vrouw de moed had om onder ogen te zien. Natuurlijk was er geen gebrek aan verdeeldheid in dit opzicht.
Flickr / Anders Printz / Not the actual photo
Laury Leonardi, 23 jaar, legde in tranen uit dat ze er nooit in geslaagd was om van haar dochter, Mia, te houden als een echte moeder. Haar verhaal is vergelijkbaar met dat van veel andere jonge moeders, die vast kwamen te zitten in een ongewenste zwangerschap en alleen werden achtergelaten door hun partner. Laury werd zwanger toen ze pas 19 was, een ingrijpende gebeurtenis, en vandaag, op 23-jarige leeftijd, voelt ze dat ze geen goede moeder is, of in ieder geval niet zoals ze zou willen. Alle moeders hebben te maken met momenten van onzekerheid en frustratie, maar het komt zelden voor dat je geen band met je dochtertje krijgt. Laury daarentegen heeft besloten afstand te doen van haar ouderlijk gezag:
"De eerste maanden gingen best goed, ik voedde haar, ik deed het omdat het normaal was. Ik gaf haar een bad, ik kleedde haar als een pop omdat mij werd verteld dat het zo moest, dat je haar moest verwennen. Maar zodra het een beetje ingewikkelder werd, zoals met haar spelen, haar knuffelen, haar kussen, haar verhalen lezen, werd het heel ingewikkeld. Ik kon geen band met haar krijgen", bekende Laury.
Laury's dramatische getuigenis ging verder met deze woorden: “Mia was een meisje dat veel huilde, ze huilde altijd en ik wist niet hoe ik haar moest kalmeren. Ik dacht: 'Oké, het is mijn schuld, doe ik iets verkeerd?' Ik was bang om iets te doen waar ik spijt van zou krijgen. Ik begon me schuldig te voelen en zei tegen mezelf dat ik een slechte moeder was.' Laury had een slechte ervaring tijdens deze vroege jaren waarin ze experimenteerde met het ouderschap, zo erg dat ze in het ziekenhuis moest worden opgenomen en een behandeling met antidepressiva moest ondergaan. In deze context was de beste keuze die ze kon maken omwille van Mia om afstand te nemen: Laury vroeg om hulp van een maatschappelijk werker en besloot uiteindelijk haar ouderlijke rechten op te geven.
"Het is een jaar geleden dat ik haar voor het laatst heb gezien. Ik mis haar, in die zin dat ik toch van Mia heb leren houden. Ik hou gewoon niet van haar als een moeder. Ik hou van haar zoals elk klein meisje dat onder mijn verantwoordelijkheid was”, legde de vrouw uit. "Ik weet dat ze veel beter af is zonder mij," vervolgde Laury, "en ze heeft tenminste een gezond leven, ze heeft alles wat ze nodig heeft. Ze hebben haar in een pleeggezin geplaatst, een uitzonderlijke familie en dat is alles wat ik voor haar wilde, een echt gezin, het is het beste leven dat ik haar had kunnen geven. En het gaat veel beter met me sinds ik weet dat het goed met haar gaat”.
