Man verliest zijn trouwring in de tuin: zijn vrouw vindt hem 35 jaar later terug
Als je een voorwerp verliest waar je erg aan gehecht bent, is dat altijd een harde klap. Een armband, een ring, een ketting, een paar oorbellen, wat het ook is, het is nooit leuk. Naast de materiële waarde is er een emotionele waarde die echt onschatbaar kan zijn. Desondanks, en als je in het dagelijks leven iets kwijtraakt, kan je niet anders dan ernaar te zoeken en wat als dit geen resultaat geeft? Dan moet je je erbij neerleggen en het laten gaan.
Gelukkig speelt het lot soms graag met ons en, als het dat van plan is, houdt het ons voor emotionele verrassingen. Zoals een 90-jarige uit Cornwall overkwam die enige tijd geleden een ongelooflijke ontdekking deed. We vertellen je wat meer over haar.
via Dailymail
Dit is Ann Kenrick, een 90-jarige vrouw die in Looe woont, een kleine badplaats in Cornwall. Deze vrouw was de hoofdpersoon van een sensationele vondst.
Nee, ze deed geen ontdekking van grote historische of archeologische waarde, maar ze vond de trouwring die haar man Peter 35 jaar eerder had verloren.
Het was 1987 toen de man, misschien van plan om de tuin, de planten en de bomen achter het huis op te knappen, het kostbare voorwerp verloor. Onnodig te zeggen dat zowel hij als zijn vrouw er dagenlang tevergeefs naar hadden gezocht. In plaats daarvan heeft Ann, toen ze het het minst verwachtte, het kostbare familiestuk gevonden.
"Ik was het gras aan het maaien rond een appelboom toen ik iets opmerkte. - zei de vrouw - Eerst dacht ik aan een banaal stuk oud en gebroken metaal, toen realiseerde ik het me en... ik kon het niet geloven".
Pixabay - Not the actual photo
De oude vrouw zei dat ze erg ontroerd was. Haar man Peter was 22 jaar voor de ontdekking overleden en nu ze zijn trouwring weer in handen had, was het een manier om hen weer bij elkaar te brengen.
"Mijn moeder vertelde ons meteen over de ontdekking. - zei Bob, een van de 7 kinderen van de vrouw - Ze was in de zevende hemel. Mijn vader was iemand die veel dingen kwijtraakte en het vinden van een bovendien zo belangrijk voorwerp, was ongelooflijk".
Het is duidelijk dat Ann besloot de trouwring bij zich te houden, ondanks dat het in slechte staat verkeerde. Ze liet het repareren, polijsten en omvormen tot een hanger om altijd naast haar hart te dragen, net als de herinnering aan haar dierbare echtgenoot.
Is het geen ongelooflijk, emotioneel en ontroerend verhaal?
