Hond maakt een reis van meer dan 2.000 km om haar 86-jarige baasje te "omhelzen"
Van honden wordt gezegd dat ze de beste vriend van de mens zijn. Vaak horen we verhalen of ervaren we het uit de eerste hand als bewijs van deze verklaring. Een hond zou namelijk alles doen voor zijn baasje. Hij blijft altijd aan zijn zijde, controleert of hem niets ergs overkomt en houdt hem vooral gezelschap. Soms echter kunnen de onvoorziene omstandigheden van het leven de paden van eigenaar en hond scheiden en de twee in totaal verschillende richtingen leiden.
Een beetje wat er gebeurde in het verhaal dat we je gaan vertellen. Het verhaal gaat over de lotgevallen van een oudere vrouw en haar hond die een gelukkig einde kregen. Laten we kijken wat er is gebeurd.
via Mirror
We weten heel goed wat er nu bijna twee maanden in Europa gebeurt. Zoals het altijd is geweest door de geschiedenis heen, is oorlog nooit een positieve gebeurtenis. Het brengt onrust, negativiteit en het dagelijks leven neemt een onverwachte wending. Precies zoals met mevrouw Violetta is gebeurd. Deze 86-jarige bejaarde vrouw werd gedwongen haar land en huis te verlaten om gemoedsrust te zoeken. Ze werd welkom geheten in Ierland, waar ze een schuilplaats vond voor de verwoestende situatie die ze doormaakte.
Jammer dat, om zo ver weg te gaan, de vrouw afstand moest doen van haar trouwe hond Tasha. Het zou te ingewikkeld zijn geweest om het trouwe dier mee te nemen, dus besloot ze haar af te staan voor adoptie. Een familie in Roemenië zorgde voor haar.
Gelukkig is de wereld vol goede mensen, een van hen is Debbie Deegan. Een vrouw die als vrijwilligster werkt en Violetta en haar familie heeft geholpen om naar Ierland te verhuizen. Toen ze zag dat de oudere vrouw wanhopig was nadat ze van haar Tasha gescheiden was, besloot ze iets te doen om de twee te herenigen. Dankzij de hulp van Violetta's kleindochter, spoorde Debbie de Roemeense familie op die de hond had en organiseerde de reis om haar terug te brengen naar de rechtmatige eigenaresse.
"Het was een lange reis met de veerboot. - zei Debbie - Het duurde 12 dagen voordat Tasha naar haar baasje kon terugkeren, maar het was een grote emotie om ze weer samen te zien. Violetta barstte in tranen uit en wij allemaal een beetje, ik moet het toegeven. Ook Tasha bleef, toen ze het baasje zag, geen moment stil zitten. Ze was zo blij, kwispelde met haar staart en gaf de vrouw kusjes.”
Het vervult het hart met vreugde te weten dat er, ondanks de negatieve gebeurtenissen van de afgelopen tijd, verhalen als deze zijn met een prachtig gelukkig einde. We hopen dat andere mensen hetzelfde geluk hebben gehad als Violetta en dat ze zich hebben kunnen herenigen met een dierbare.
