Ze deelden de ervaring van de Holocaust, maar verloren het contact: twee vrienden ontmoeten elkaar 80 jaar later
In het leven worden, naast familiebanden, zeer diepe relaties tot stand gebracht die voor altijd kunnen duren. Vriendschappen die in de kindertijd zijn ontstaan en die je het geluk hebt om je hele leven te cultiveren, of die je in je hart draagt zolang je je herinnert. Affiniteiten en harmonie creëren deze banden, maar in sommige gevallen zijn het sterke gedeelde ervaringen die een vriendschap onverwoestbaar maken. Maar het gebeurt dat de paden scheiden, je het contact verliest om verschillende redenen, maar de herinnering aan de geliefde verlaat ons nooit. En als je op een dag het geluk hebt om elkaar weer te ontmoeten, wordt de emotie onstuitbaar.
We vertellen je het verhaal van twee oude vrienden die elkaar na vele jaren weer ontmoetten en die in hun jeugd iets verschrikkelijks deelden: de Holocaust, toen ze allebei gevangen zaten in concentratiekampen.
via Washington Post
Jack Waksal en Sam Ron ontmoetten elkaar in 1943 in het Poolse werkkamp Pionki. Destijds waren ze twee tieners, gedwongen om hun dagen door te brengen met het scheppen van kolen in een oven. De lange uren werden gekenmerkt door vermoeidheid en zweet, door vuil en angst die verband hielden met hun lot.
Sams herinneringen zijn gerelateerd aan “Hard werken, slechte omstandigheden, kou, honger. Honderden mensen stierven. Het was niet ongewoon om 's ochtends wakker te worden en de persoon naast je levenloos aan te treffen."
Volgens Jack is het een wonder dat ze het allebei hebben overleefd. Hij zegt dat mensen wekenlang geen eten kregen, sommigen probeerden zich zelfs te voeden met boomschors. De werkdiensten duurden soms 24 uur.
In die wanhopige omstandigheden gaven Sam en Jack elkaar kracht door goede vrienden te worden. Na een jaar samen te zijn geweest, wist Waksal te ontsnappen naar het bos, zes maanden lang de winterkou trotserend. Ron daarentegen werd gered door Amerikaanse soldaten terwijl hij mee moest lopen in een dodenmars.
Beiden ontsnapten aan een verschrikkelijk einde, zonder van elkaar te horen of zelfs maar te weten of de ander nog leefde.
Na het einde van de Tweede Wereldoorlog begonnen de twee mannen een nieuw leven in de Verenigde Staten. Ze hebben allebei een lange tijd in Ohio doorgebracht, maar hebben elkaar nooit ontmoet.
Totdat een evenement ervoor zorgde dat de twee elkaar weer konden ontmoeten: het diner in het Amerikaanse Holocaustmuseum in Zuid-Florida.
Sam Ron was een van de erevoorzitters van het evenement en terwijl hij op het podium stond voor zijn toespraak, noemde hij zijn eigen Poolse naam: Shmuel Rakowski.
Op dat moment realiseerde Jack zich dat het zijn oude vriend was: "Toen ik hem zag, was het alsof hij mijn broer was! Elke dag was het zo moeilijk in het kamp," zei hij geëmotioneerd.
“We hebben samen gewerkt. We hebben samen geleden", aldus Sam. Het was een heel emotionele dag en ik hoop contact met hem te houden."
Op 97- en 98-jarige leeftijd vonden de twee elkaar als echte verloren broers en hopen elkaar vanaf dit moment niet uit het oog te verliezen. Een werkelijk aangrijpend verhaal, een tijdloze vriendschap met een welverdiend gelukkig einde.
