Moeder van twee kinderen steekt de grens over om de kinderen van een onbekende te redden
Er zijn verhalen die ons tot tranen toe kunnen raken, verhalen over menselijkheid, moed en extreme solidariteit die verteld moeten worden en die, eenmaal gelezen, voor altijd de manier kunnen veranderen waarop we de wereld zien en de mensen die ze beleven. Hoewel we in bijzonder donkere tijden leven waarin het erg moeilijk is om het beste in de mensheid te zien, mag de hoop nooit vervliegen, en dit ontroerende verhaal van moed en redding is hiervan de perfecte getuigenis...
via Reuters
Vandaag willen we je vertellen over een Oekraïense vrouw genaamd Nataliya Ableyevaha die, te midden van de grote uittocht van de bevolking van de Europese natie, verpletterd door de invasie van het Russische leger, het leven redde van twee kinderen die niet van haar waren, een emotionele belofte houdend aan de vader, een man die ze tot dan toe nooit had gekend. De vrouw vluchtte haar land uit om zich in veiligheid te brengen en stond op het punt de grens tussen Oekraïne en Hongarije over te steken toen ze kennis maakte met een wanhopige 38-jarige man die in zijn binnengevallen land was vastgehouden vanwege zijn leeftijd om Oekraïne te kunnen verdedigen tegen Russische indringers; niettemin wilde de man, die ook vader van een gezin was, zijn twee kinderen uit het Europese land laten vluchten om hen van de oorlog te redden en hen hun moeder, die in Hongarije op hen wachtte, te laten omhelzen en hen vervolgens naar Italië te brengen.
Nataliya aarzelde niet toen ze het zeer trieste verhaal van de vader van het gezin hoorde, dus nam ze die twee kinderen bij de hand en nam ze mee de grens over, alsof ze hun moeder was, zij die twee kinderen had, een politieagent en een verpleegster, die in Oekraïne waren vastgehouden om hun belegerde land te dienen. Nataliya zei: "Hun vader heeft zojuist de twee kinderen aan mij overgedragen en vertrouwde me blindelings, door me hun paspoorten te geven om de grens over te steken om ze veilig en gezond naar hun moeder te brengen."
Toen de twee kinderen met de onbekende vrouw de grens tussen Oekraïne en Hongarije overstaken, zaten ze op een bankje en wachtten ongeduldig met andere vluchtelingen op het rinkelen van de mobiele telefoon van de jongen en op de moeder die hen kort na de Hongaarse grens opwachtte om hen mee te nemen en veilig naar Italië te brengen. Toen Natalyia eindelijk de moeder van de twee kinderen bereikte, Anna Semyuk, barstte ze in een wanhopige maar tegelijkertijd bevrijdende huilbui uit, ze omhelsde de moeder van de jongens alsof ze een vriendin of familielid van haar was.
Een omhelzing tussen twee vrouwen die veel meer zegt dan duizend woorden en die ons een ongekende kant van de oorlog laat zien die beslist menselijker is, die ons doet hopen dat er zo snel mogelijk vrede kan komen.
