Oudere vrouw voelt zich eenzaam en belt het nummer van de politie: “Ik wil gewoon even praten”
Als er iets echt waardevols in het leven is, dan is het de lessen die mensen die ons hebben zien geboren, opgroeien en volwassen worden ons kunnen geven; we verwijzen uiteraard naar de lessen die mama, papa en onze grootouders ons door de jaren heen hebben gegeven. Vooral grootouders worden door veel kleinkinderen als echte "tweede ouders" beschouwd, maar het is jammer dat met de jaren en met het opgroeien van kinderen en kleinkinderen, onze lieve oudere gezinshoofden uiteindelijk alleen komen te staan en erg lijden onder de eenzaamheid…
via Ansa
Hoe vaak hebben we niet verhalen gehoord over grootmoeders of grootvaders die aan hun lot zijn overgelaten door volwassen kinderen en kleinkinderen die op hun beurt een gezin hebben gesticht en hun geboorteplaats hebben verlaten? Helaas is het sociale probleem van eenzaamheid van onze ouderen enorm, dat zo snel mogelijk moet worden opgelost en goed moet worden begrepen en niet mag worden onderschat. Neem bijvoorbeeld deze 80-jarige grootmoeder uit Noord-Italië, die, overweldigd door het lijden onder eenzaamheid, 112 belde (het nummer om contact op te nemen met de Carabinieri, de lokale agenten) en hen vertelde dat ze geen goede gezondheid had en dat ze zich erg eenzaam voelde.
Al snel arriveerde een patrouille, gestuurd door de maarschalk, bij het huis van de vrouw, die realiseerde wat haar wens op dat moment was: gewoon met iemand praten, niet alleen in huis te zijn, niet voortdurend het gevoel hebben in de steek te zijn gelaten…
Natalia Rivera/Wikimedia - Not The Actual Photo
Een paar uur lang brachten de Carabinieri momenten van gezelligheid door met de 80-jarige vrouw door over koetjes en kalfjes te praten en hielden haar gewoon gezelschap; later werd bekend dat de Italiaanse grootmoeder kinderen had die buiten de stad woonden, ver van haar vandaan, ze had buren die haar hielpen met de kleine grote dingen en een verzorgster die een paar uur per dag voor haar zorgde.
Maar hoogstwaarschijnlijk voelde deze tachtigjarige vrouw zich al langer eenzaam, misschien had ze het gevoel in de steek te zijn gelaten door haar kinderen, die nu ver weg woonden en was ze gewoon op zoek naar wat troost. Hoeveel grootmoeders en grootvaders bevinden zich in deze onaangename situatie?
Waar wachten we nog op om ze vaker te bellen of om ze te bezoeken wanneer we kunnen?
