Ze adopteert een kind en ontdekt dat het de zoon was die ze tien jaar eerder had verloren
Een van de diepste angsten van ouders is dat ze niet alleen hun kind verliezen door een ongeluk of ziekte, maar dat ze het verliezen door een banale afleiding en nooit meer terug zullen vinden. Een gebeurtenis die veel ouders over de hele wereld overkomt, een gebeurtenis die bij de vader of moeder van het verloren of meegenomen kind, of soms ontvoerd, een gevoel van persoonlijk schuldgevoel bezorgt dat wordt gegenereerd door het trauma van het verlies zelf. Een heel heftig trauma dat Gabriela Suarez jarenlang voelde, een moeder die dacht dat ze haar zoon voor altijd kwijt was...
Het begon allemaal voor Gabriela Suarez op een ochtend toen ze haar zoon Bernardo naar school bracht; op dat moment was het kind pas drie jaar oud; een seconde van afleiding en Gabriela zag haar zoon niet meer, hij was verdwenen; waar zou hij zijn? Op dat tragische moment begonnen ook de andere moeders van school overal te zoeken, ze sloegen alarm voor het verloren kind, maar niets, door de jaren heen leidden de zoekopdrachten niet tot echte resultaten.
De vrouw was zo geobsedeerd door het vinden van haar zoon dat ze ook begon te werken met verenigingen die zich bezig hielden met onderzoek naar en het oplossen van gevallen van infantiel verlies; dit stelde haar vervolgens in staat om familiehuizen te benaderen waar verlaten kinderen of wezen woonden, en daar ontmoette ze een 13-14-jarige jongen genaamd Tomas, een zeer gevoelige tiener die altijd afstandelijk was met anderen en liever tekende dan te spelen met anderen.
De vrouw werd meteen verliefd op de jongen en dus besloot ze hem voor altijd een thuis te geven en hem te adopteren alsof hij haar verloren Bernardo was. Alles leek goed te gaan tussen de adoptiemoeder en de zoon, totdat een kinderliedje dat Tomas zong Gabriela deed huiveren…
Gabriela Pinto/Flickr - Not The Actual Photo
Dat liedje dat de jongen zong was het kinderliedje dat ze voor haar Bernardo bedacht had, hoe kon hij dat kennen? Voor het eerst keek Gabriela naar de jongen met extreme aandacht: hij had donker haar en bruine ogen, net als haar verloren kind, maar duizenden kinderen hadden tenslotte deze fysieke kenmerken!
De vrouw liet de jongen een DNA-test doen en zo ontdekte ze de waarheid: Tomas was in werkelijkheid haar Bernardo! Ze waren allebei geschokt, maar ze moest de waarheid weten over wie haar zoon tien jaar geleden had meegenomen toen hij nog maar drie was; de jongen vertelde haar alles over hoe een onbekende vrouw hem bij de hand had genomen en hem naar haar huis had gebracht, alsof ze zijn moeder was. Een vrouw, zo bleek na een politieonderzoek, dat uit wanhoop had gehandeld nadat ze haar enige kind had verloren bij een auto-ongeluk en niet langer alleen kon leven.
De "dief" werd uiteindelijk veroordeeld en schuldig bevonden aan vrijheidsberoving en ontvoering, terwijl Gabriela en Tomas nu nog lang en gelukkig leven als moeder en zoon na een werkelijk ontroerende en verrassende gezinshereniging.
Wat een ongelooflijk verhaal!
