"Ik ontsnapte uit het raam op de tweede verdieping": ze ontsnapt van haar gewelddadige partner en annuleert het huwelijk
Niet alle sentimentele relaties gaan over rozen; wanneer er liefde is tussen twee mensen, is er geen obstakel dat hen kan stoppen, is er geen moeilijkheid in het leven die hen kan afleiden van het gevoel dat ze voor elkaar hebben. Meestal, wanneer de liefde tussen twee mensen erg sterk en vooral blijvend is, trouwen ze; maar niet alle bruiloften zijn een sprookje met een gelukkig einde. Gelukkig merkte deze vrouw het op tijd op, die naar eigen zeggen haar verschrikkelijke ervaring met een opvliegende en gewelddadige partner vertelde, die gelukkig de moed had om te vluchten voordat het te laat was...
Dit zijn de ontroerende woorden van het verhaal van Chandley Brelsford, de vrouw die drie weken voor haar huwelijk besloot te ontsnappen aan haar gewelddadige partner: "Het was moeilijk, maar ik denk dat ik er eindelijk klaar voor was. 8 juni 2019 zou de gelukkigste dag van mijn leven moeten zijn. De dag dat ik met mijn zielsverwant zou trouwen. Maar dit gebeurde niet. Ik heb de bruiloft drie weken voor de trouwdatum afgezegd. De man op wie ik verliefd werd, was niet de man die ik mijn echtgenoot kon noemen, het kostte me 4 jaar om te beseffen dat deze man niet bij me paste.
Ik koos een man die me speciaal liet voelen, maar die me niet het gevoel gaf gewaardeerd te worden. Toen ik dit voor het eerst opmerkte, was ik 16 en smoorverliefd. Twee jaar lang geloofde ik dat er niets van zou komen, maar toen hadden we een eerste date en ik was onder de indruk. Ik had het gevoel dat ik uit veel vrouwen was gekozen; ik had veel geluk."
"Hoewel hij ver buiten Reno werkte, was ik hem altijd trouw, en hoewel er enkele waarschuwingssignalen waren, besloot ik er in eerste instantie niet naar te luisteren. Ik maakte altijd de lunch en het diner voor hem als hij thuis was en toch werd hij erg boos als ik kleine dingen vergat, dus ik deed mijn best om alles volgens zijn aanwijzingen te doen. Ik wilde laten zien hoe serieus ik was, maar hij deed onaardig. Hij wilde te allen tijde weten met wie ik was en waar ik was terwijl ik op school zat. Als ik de telefoon niet meteen opnam, ondervroeg hij me meteen. Als het avondeten niet op tijd klaar was, was ik egoïstisch en lui met de tijd die het kostte. Ik kreeg constant van hem te horen dat ik niet genoeg deed; wat mij duidelijk niet genoeg kon schelen als ik niet op deze kleine details wilde letten.
Dit was mijn hele ervaring toen ik op de universiteit zat terwijl ik met hem verloofd was. Drie jaar lang. Geen voetbalwedstrijden op zaterdagavond, geen feestjes met vrienden, geen buitenschoolse activiteiten (zoals de muziekband!) of clubs. Als ik vrienden maakte, waren het er maar weinig met wie ik een hechte band kreeg.
"Zonder in details te treden, ging een bepaalde ruzie te ver. Het was al eerder gebeurd, maar de duisternis die ik deze keer voelde was meer dan ik kon verdragen. Ik wilde met hem breken. Ik had vier jaar lang te horen gekregen dat ik niet goed genoeg was en ik begon te geloven dat ik dat nooit zou worden. Uiteindelijk rende ik van huis weg door het raam op de tweede verdieping en liep richting het bos op de dag dat we onze verlovingsfoto's namen. Gelukkig hadden mijn vader en mijn zus het me afgeraden. Het was de engste dag van mijn leven en ik wil me nooit meer zo voelen. Dus nu begint het nieuwe avontuur, een avontuur dat ik eerst niet aan wilde gaan. Ik wilde gelukkig getrouwd zijn met de man van mijn dromen. Een deel van mij wil dat nog steeds. Maar ik kan nu niet meer achterom kijken.”
8 juni 2019 was de dag dat ik mijn trouwjurk aantrok en ondanks alles mijn verhaal vervolgde. Dank aan mijn familie en dank aan iedereen die me omhelsde terwijl ik huilde, aan iedereen die naar mijn verhaal heeft geluisterd en iedereen die dit hele verhaal heeft gelezen."
Jij bedankt, Chandley!
