Op de universiteit werden ze gescheiden vanwege hun huidskleur: nu zijn ze na 42 jaar herenigd en weer samen
Jeannie Gustavson, nu 68, en Steve Watts, 71, spraken in het geheim af in de jaren ’70. Ze waren meer dan 7 jaar een clandestien koppel terwijl ze op de universiteit zaten. Een eerste grote liefde. Liefde is echter niet gemakkelijk in een samenleving waar huidskleur een verschil maakt en gemengde huwelijken met minachting worden bekeken. Zo werden de twee 42 jaar geleden gedwongen uit elkaar te gaan omdat haar familie gemengde relaties afkeurde.
Gevoelens staan echter boven vooroordelen en politiek en Jeannie en Steve zijn elkaar nooit vergeten. Jeannie heeft hem onlangs opgespoord in een verpleeghuis in Chicago, waar ze hun liefde opnieuw ontdekten. Na al die jaren klopte Steve’s hart nog steeds voor Jeannie.
Hij is knap, elegant, vriendelijk en met een fantastische glimlach, maar Afro-Amerikaans. Zij is heel lief, mooi, intelligent, maar wit. Dit is hun kleine drama: een gemengd verliefd stel, in een racistische samenleving. Jeannie Gustavson, nu 68, en Steve Watts, 71, hadden elkaar ontmoet op de universiteit toen zij een eerstejaarsstudent was en hij een "senior" student. Nadat ze elkaar hadden ontmoet en verliefd op elkaar werden, moesten ze hun zevenjarige relatie geheim houden.
Zij studeerde uiteindelijk af als verpleegster en hij was leraar Duits geworden, maar hun leven samen liep tegen een groot obstakel op: Jeannie's familie. Sterk gekant tegen gemengde huwelijken, waren de ouders van het meisje fel gekant tegen deze relatie en - uiteindelijk - nam Jeannie afstand van de man van wie ze hield.
Haar leven ging verder in een reeks van relaties en huwelijken die haar geen voldoening gaven, en resulteerden in evenveel echtscheidingen. "Het was een heel domme beslissing om hem te verlaten," zegt Jeannie nu, "een keuze waar ik de rest van mijn leven spijt van heb gehad.”
Maar vandaag kon Jeannie dankzij sociale media en een neef die computerwetenschapper is, de man vinden op wie ze altijd al verliefd was geweest, Steve.
Helaas ontdekte ze dat het niet goed met hem ging: hij lag in een verpleeghuis, nadat hij de afgelopen jaren beroertes had gehad. Een toestand die Jeannie allerminst intimideerde. Dus, nadat ze al haar moed bij elkaar had geraapt, besloot ze haar oude liefde te schrijven en toen ze geen antwoord kreeg, ging ze hem persoonlijk opzoeken.
“Op het moment dat ik hem weer zag,” zei Jeannie, “leek het of de tweeënveertig jaar waarin we gescheiden waren in een oogwenk waren omgevlogen. We waren nog steeds dat gepassioneerde stel uit onze studententijd en ons hart klopte net als dat van twee jongeren.”
Is dit niet een prachtig sprookje en een waarschuwing voor alle mensen die anderen onderscheiden door de kleur van hun huid?
