"Ik weiger om altijd op de kinderen van mijn zus te passen": de woorden van de vrouw zorgen voor ophef
Van kinderen houden is één ding, maar gedwongen de babysitter te zijn om op je neefjes en nichtjes te moeten passen omdat de moeder om de een of andere reden altijd van huis is, is een ander verhaal. Niemand twijfelt aan de genegenheid die een tante voor haar neefjes en nichtjes kan voelen, ze zijn immers de vrucht van de liefde en moederlijke wens van hun zus of broer, maar het is altijd goed om de juiste afstanden en de gepaste grenzen tussen de verschillende gezinnen te bewaren, indien mogelijk. Een onaangename situatie waarin een vrouw zich bevond die haar ervaring op internet wilde vertellen.
via AITA/Reddit
De anonieme vrouw klaagde op Reddit, waar ze psychologische ondersteuning van gebruikers vroeg om erachter te komen of zij de slechte was in dat hele verhaal of dat ze gelijk had. Hier is haar verhaal: "Ik heb een zus die 6 kinderen heeft, allemaal onder de 10 jaar. Ze is een alleenstaande moeder en zorgt alleen voor al haar kinderen met weinig steun van de verschillende vaders. Desondanks werkt ze hard om ze allemaal te kunnen onderhouden. Ze kan ze niet 24 uur per dag, 7 dagen in de week in de gaten houden en vraagt vaak familie en vrienden om op ze te passen als ze weg is. Nu heb ik geen probleem met kinderen of iets dergelijks, maar ik heb veel angst als ik bij hen ben. Het is moeilijk om voor kinderen onder de 10 te zorgen en ik raak vaak in paniek als ik bij hen in de buurt ben.
Ik heb in het verleden op alle 6 haar kinderen tegelijk gepast, ondanks mijn problemen, maar door alles wat ze nodig hadden en de druk van de familie kreeg ik uiteindelijk een paniekaanval waardoor ik flauwviel. Mijn zus en andere familieleden zijn zich bewust van mijn angst voor kinderen dus vraag me daarom niet om te babysitten!"
De vrouw vervolgde: "Mijn zus gaat volgend weekend naar een bruiloft en zal daarvoor een paar dagen vrij nemen. Ze heeft veel mensen gevraagd om voor haar kinderen te zorgen, maar niemand kan of wil op haar kinderen passen. Vandaag kwam mijn zus me opzoeken en vroeg of ik een weekend op ze wilde passen. Ik zei haar dat het me speet, maar ik kon het niet. Ze begon aan te dringen en vroeg me waarom niet. Ik herinnerde haar eraan wat er gebeurde de laatste keer dat ik op haar kinderen lette en mijn angst tegenover hen. Ze begon boos te worden en vertelde me: “Het is een jaar geleden gebeurd! Ik geloof niet eens dat je bang voor ze bent, je wil het gewoon niet!"
Ik vertelde haar dat ik niet bang voor ze ben, ik voel me alleen overweldigd en angstig vanwege hun behoeften en gedrag (ik moet ook vermelden dat haar kinderen niet de meest beleefde zijn, waardoor ze moeilijker mee om te gaan zijn). Ik herinnerde haar er ook aan dat ik de vorige keer flauwviel en stelde voor dat ze een oppas voor het weekend zou zoeken.
Toen werd ze echt boos en ze viel tegen mij uit, en zei: "Denk je dat ik geld heb voor een oppas?! daarom kom ik naar jou!!" Ik zei haar dat het me speet, maar het antwoord was nee. Ik vertelde haar ook dat als geld een probleem was, ik haar kon helpen de babysitter te betalen. Ze verliet mijn huis zonder een woord te zeggen, terwijl ik tegen haar probeerde te praten. Wat vinden jullie dat ik moet doen?”
De meeste gebruikers kozen duidelijk de kant van de vrouw die het verhaal vertelde, en jij? Aan welke kant zou jij staan in deze delicate situatie?
