Deze zwarte moeder blaast stoom af en legt iedereen het zwijgen op die haar vertelt dat haar dochter "te wit is om van haar te zijn"
Helaas is het niets nieuws dat racisme en verschillende soorten discriminatie nog steeds een zeer actuele realiteit zijn in elk land ter wereld. Hoewel de samenleving waarin we leven aan het moderniseren is, lijkt het erop dat sommige mensen nog steeds een ouderwetse mentaliteit hebben, die de neiging heeft om over zeer delicate kwesties te discussiëren zonder rekening te houden met anderen.
Een verhaal dat ons doet nadenken over hoezeer de plaag van racisme nog steeds leeft, is dat van Ena Miller, een jonge zwarte moeder die, nadat ze was bevallen van haar dochtertje, dagelijks moest vechten met vervelende opmerkingen van mensen die gedreven door hun ongevoeligheid, het toetsenbord gebruiken als een tweesnijdend zwaard.
via BBC
Leven met discriminatie is niet gemakkelijk, en als mensen ooit een paar gemene opmerkingen op straat gooiden, heeft de komst van sociale netwerken de zaken alleen maar erger gemaakt, want nu is het voldoende om een nepaccount aan te maken en je te verschuilen achter het toetsenbord van je smartphone om iemand gratis te beledigen.
Stel je voor hoe moeilijk het voor Ena moet zijn geweest om zich publiekelijk bloot te geven: onder de verschillende racistische beledigingen kreeg de vrouw door onbekende mensen te horen dat Bonnie, haar kleine meisje, in werkelijkheid haar biologische dochter niet kan zijn omdat ze te wit is vergeleken met haar: "Vanaf de dag dat ze werd geboren, werd mijn kleine meisje beoordeeld op haar huidskleur."
Het meest trieste aspect van dit verhaal is dat de discriminatie op haar legitieme moederschap de dag na de geboorte zou zijn begonnen, in het ziekenhuis, toen een verloskundige Ena vroeg of Bonnie echt haar baby was.
Vanaf dat moment, in plaats van te genieten van een van de mooiste momenten van haar leven, wordt Ena gedwongen om te gaan met onbekende en bekende mensen, die het leuk lijken te vinden om zonder enige schroom commentaar te geven op dit aspect van haar moederschap: "Vijf weken nadat ik het ziekenhuis verliet, maakte ik een mooie wandeling die onaangenaam bleek te zijn. Er verscheen een man voor me die agressief schreeuwde en me vroeg waarom mijn kleine meisje zo wit was!”.
Moe van het constant vechten, liet Ena zich tot een zeer oprechte uitbarsting gaan: “Mensen die mij niet kennen, voelen zich vrij om me te vragen of ik Bonnie's moeder ben of commentaar te geven op de kleur van haar huid. Ze vragen of mijn baby van mij is, alleen maar omdat ik zwart ben en zij wit”.
In werkelijkheid zit er achter deze “existentiële twijfel” die diegenen lijkt te beïnvloeden die bereid zijn te oordelen zonder het te weten, een heel eenvoudige en verhelderende verklaring: Bonnie is wit vergeleken met haar moeder omdat ze de vrucht is van een gemengde liefde, die zoals de vader, net als zij, wit is.
Helaas leven we in een wereld waarin mensen voortdurend gebruik maken van het recht om hun zegje te doen, in welke situatie dan ook; en sommigen verschuilen zich achter het excuus van “vrijheid van meningsuiting en gedachte”. Maar op dit punt vragen we ons natuurlijk af: wordt iemands vrijheid echt als zodanig beschouwd als het pretendeert de waardigheid van iemand anders met arrogantie te vertrappen?
