Deze 2 broers en 1 zus werden geadopteerd door een alleenstaande vader nadat ze bij 16 verschillende gezinnen hadden gewoond
Een kind zijn dat wacht om geadopteerd te worden, betekent een leven leiden, overgeleverd aan een oneindige hoeveelheid emoties en gevoelens. Zien dat andere kinderen worden geadopteerd en je constant afvragen wanneer jouw tijd zal komen, kan echt aangrijpend zijn. Kinderen zijn allemaal hetzelfde. Er zijn geen kinderen A en B. Dit moet worden begrepen door gezinnen die een kind willen adopteren. Helaas zijn er echter enkele gezinnen die de voorkeur geven aan kinderen met bepaalde kwalificaties op het moment van adoptie, waardoor anderen onvermijdelijk worden veroordeeld om nog jaren te wachten op een familie.
via Newsner
Een van deze eisen is bijvoorbeeld de leeftijd. Over het algemeen hebben zeer jonge kinderen van niet minder dan 3 jaar de voorkeur. Als gevolg hiervan worden veel oudere kinderen, zelfs 9-10 jaar oud, vaak gemeden, waardoor ze overgeleverd zijn aan het verstrijken van de tijd, waardoor ze ouder worden en verder weg komen van dat magische moment waarvan ook zij het recht zouden hebben om te leven. Sommige kinderen delen dit soort ervaringen met hun broers en zussen. Dit leidt tot een mix van positieve en negatieve emoties: als we enerzijds met vreugde het moment van adoptie afwachten, neemt anderzijds de angst om gescheiden te worden het over.
Gelukkig lopen niet alle verhalen slecht af, sommige hebben zelfs een mooi gelukkig einde. Een daarvan is die van Navaeh, Willis en Miquel, twee broers en een zus van respectievelijk 9, 6 en 4 jaar uit Utah (Verenigde Staten), geadopteerd door Darryl Andersen, een alleenstaande man die, diep onder de indruk van hun verhaal, besloot om ze alle drie mee naar huis te nemen om ze niet te scheiden.
Het verhaal van deze drie kinderen is even ontroerend als verdrietig. Vóór dit vreugdevolle moment werden Navaeh, Willis en Miquel (vanaf 2016 en in de loop van vijf, eindeloze jaren) toevertrouwd aan maar liefst 16 verschillende pleeggezinnen. We weten heel goed hoe moeilijk het voor kinderen kan zijn om van het ene huis naar het andere te verhuizen; en wanneer het aantal keren onophoudelijk toeneemt, kan het echt zorgwekkend worden voor hun geestelijke gezondheid.
Emotioneel waren de drie dan ook nogal onrustig. Het is heel moeilijk, bijna onmogelijk, om gehecht te raken aan iemand als er geen emotionele stabiliteit is. Zestien keer een verhuizing ondergaan betekent onvermijdelijk klaar zijn om een zeventiende, een achttiende enzovoort te ondergaan.
Deze zware ervaring maakte hun band echter sterker en onverwoestbaar. De twee broers en zus werden zich bewust van hun wederzijdse loyaliteit en begrepen dat ze elkaar nooit in de steek zouden laten. Het was in het licht van deze band dat Darryl begreep hoe de drie kinderen elkaar nodig hadden en hoe een scheiding hen emotioneel zou kunnen beschadigen.
Dankzij Darryl hadden de drie kinderen een hernieuwd vertrouwen in hun naaste. De man werd in feite onmiddellijk liefdevol aanvaard en tot op heden vullen Navaeh, Willis en Miquel hem met liefde en mooie woorden. Een zeer ontroerend aspect van dit verhaal is dat Darryl al vader is van drie kinderen (die de nieuwkomers gelukkig hebben verwelkomd). Hieruit kunnen we afleiden dat zijn nobele gebaar niet bedoeld was om een leegte te vullen, maar gewoon om goed te doen.
Tot op heden wonen Navaeh, Willis en Miquel op een plek die niet tijdelijk is maar een thuis is. Ze zullen eindelijk in staat zijn om hun leven te plannen zonder bang te zijn voor wat de toekomst in petto heeft. Ze zullen 's ochtends wakker kunnen worden zonder na te denken over naar welk huis ze nu weer moeten gaan. Ze zullen in staat zijn te leven zonder de angst om gescheiden te worden en ze zullen gelukkige momenten kunnen delen en voor altijd afscheid kunnen nemen van de verdrietige. Maar bovenal zullen deze drie dappere kinderen kunnen leven met een nieuw bewustzijn, het meest waardevolle van allemaal: nu hebben ze een gezin dat hen nooit in de steek zal laten.
Dit verhaal leert ons om niets als vanzelfsprekend te beschouwen en om dagelijks dankbaarheid te uiten voor onze familie. Het is een ontroerend verhaal dat ons doet beseffen hoeveel geluk we hebben dat we een warme plek hebben waar we altijd onze toevlucht kunnen nemen en waar we nieuwe herinneringen kunnen creëren met de mensen van wie we het meest houden in de wereld: ons huis.
