Verpleegster zet een gevecht in scène met speelgoedgeweren om een ziek kind aan het lachen te maken
Er zijn mensen die kunnen worden gedefinieerd als engelen die naar de aarde zijn gekomen. Het zijn die mensen die de wereld mooier maken en die erin slagen het leven van anderen te verbeteren, vooral wanneer moeilijke tijden het overnemen en de wereld een gigantische valstrik lijkt, een labyrint waar het buitengewoon moeilijk is om uit te komen.
Levi Krystosek, een 11-jarige jongen die werd geboren met een zeldzame ziekte die vanaf zijn geboorte werd gediagnosticeerd en waarvan op dit moment wereldwijd slechts 30 gevallen zijn gedocumenteerd, heeft heel wat moeilijke momenten doorgemaakt: hij heeft metafysaire chondrodysplasie van het Jansen-type. Zijn symptomen brachten artsen in totale verwarring, die de eerste paar maanden van het leven van de baby geen antwoord konden vinden dat zijn toestand kon verklaren.
Toen de artsen erin slaagden zijn ziekte een naam te geven (ongeveer een jaar na zijn geboorte), gaven ze niet veel hoop aan zijn ouders, die in de tussentijd zo goed mogelijk voor hem zorgden en hem om de twee uur voedden om hem te helpen zijn kracht te vergroten. Vreemd genoeg echter, liet de vechtende kant van de kleine Levi zich onmiddellijk gelden en kreeg de overhand, waardoor hij overleefde en alle andere verwachtingen overtrof.
Levi's omstandigheden zijn uiterst delicaat. Metafysaire chondrodysplasie van het Jansen-type is een vorm van dwerggroei en een zeer zeldzame degeneratieve ziekte die de botten aantast. Patiënten die aan deze pathologie lijden, zijn vanaf de geboorte herkenbaar, omdat de pasgeborenen in kwestie, naast zeer korte armen en benen en een kleine gestalte, ook gezichtsafwijkingen en verdere misvormingen van het skelet kunnen vertonen. Bovendien beginnen de gewrichten van de kinderen tijdens de kindertijd progressieve verstijving en zwelling te vertonen, ze lopen zwaaiend en de positie is gehurkt. Vanwege zijn korte gestalte wordt de 11-jarige “Kleine Levi" genoemd.
Hoewel pijn een van de symptomen van de ziekte is, slaagt Levi erin een sereen en rustig leven te leiden, waarbij hij zelden klaagt over zijn pijn omdat hij het meestal weet te verdragen.
Levi's moed is buitengewoon, maar ondanks het feit dat hij zijn ziekte waardig onder ogen ziet, kan hij niet die normale activiteiten uitvoeren die voor andere kinderen gewoon zijn, zoals spelen met andere kinderen, sporten of gewoon springen, omdat het voor hem erg gevaarlijk kan zijn. Als gevolg hiervan is de kleine Levi, gezien zijn toestand, gedwongen om constant naar ziekenhuizen te gaan.
Om in ziekenhuizen te werken, is het vaak niet voldoende om te weten hoe je je werk goed kunt doen, omdat het ook belangrijk is om een sterk gevoel van empathie voor je patiënten te kunnen cultiveren. Begiftigd zijn met een medelevende menselijke kant om iemand te troosten die voor een zeer zware strijd staat, wordt een fundamentele vereiste. Een mooi voorbeeld is dat van verpleegster Rachel van de A.l. duPont Hospital for Children, in Wilmington, in Delaware (het ziekenhuis waar de kleine Levi een van zijn revalidatiesessies onderging). Het is nooit gemakkelijk om een kind te zien vechten voor zijn leven in een ziekenhuisbed en Rachel wist heel goed hoe zwaar het leven voor Levi was geweest.
Ontroerd door zijn verhaal besloot de jonge verpleegster iets te doen om een glimlach op zijn gezicht te toveren, zijn dag op te fleuren en de ietwat zware atmosfeer te verzachten die men gewoonlijk in een ziekenhuiskamer inademt. Rachel besloot hem een Nerf pistool (een speelgoedpistool) te geven en een hilarische strijd tussen hen twee te beginnen. Levi's reactie was zo grappig dat het een glimlach opleverde bij iedereen die naar de video keek van zijn moeder, die dat moment vereeuwigde om het voor altijd te herinneren.
Dit verhaal is een mooie demonstratie dat er geen grote prestaties voor nodig zijn om iemand gelukkig te maken. Soms is een eenvoudig gebaar voldoende om iemands leven, groot of klein, te verbeteren.
