Een jong stel riskeert de nacht in de kou door te brengen, maar een dakloze man biedt hen zijn hulp aan
Vaak en gewillig zijn het juist de mensen die het meest hebben geleden die niet aarzelen een hand aan te reiken aan degenen die het het meest nodig hebben. De reden? Degenen die hebben geleden of zich altijd in een ongemakkelijke situatie hebben bevonden, weten hoe het voelt en weten daarom ook hoe ze moeten helpen, want het is precies wat ze hadden willen ontvangen toen ze het zelf nodig hadden. Het verhaal dat we je gaan vertellen gaat hierover.
Twee jongeren van begin twintig keerden naar huis terug na een lange avond samen; het stel had echter niet aan de dienstregeling gedacht: de metro was al gesloten en ze zouden nog zeker 4 uur moeten wachten om te kunnen vertrekken. Onnodig te zeggen dat de avond erg koud was. Het meisje was bang bij het idee een nacht in de kou te moeten doorbrengen, maar op dat moment kwam een vriendelijke ziel tussenbeide om hen te helpen.
Charlotte Ellis en haar vriend Taylor Waldon, allebei 22 jaar, keerden terug naar huis na een lange avond in Covent Garden, in Londen. De twee, jong en zorgeloos, hadden niet in het minst aan de dienstregelingen gedacht en toen ze voor het metrostation stonden, waren de poortjes al gesloten. Om de eerste trein van de ochtend te halen en thuis te komen, zouden de twee nog minstens vier uur moeten wachten; wachten in dat koude en ijzige januariweer was niet bepaald de beste keuze en de twee begonnen bang te worden. Iemand had echter hun ongemak opgemerkt en van achter Charlotte's rug vroeg een stem: "Wil je dat ik je mijn dekbed leen?” Het was een dakloze jongeman die sprak, die wist wat het betekende om buiten te slapen.
Om eerlijk te zijn nam Charlotte het aanbod van die aardige man meteen aan, al was haar vriend niet erg overtuigd. Zelf verklaarde ze later dat ze die man niet alleen kon laten, in de kou, na al die vriendelijkheid: "Niemand verdient het om in deze omstandigheden 's nachts buiten te zijn. Ik zeg niet dat je iedereen moet vertrouwen die je op een hoek van de straat tegenkomt, maar we moesten hem wel vertrouwen." De dakloze man genaamd "Joey" deelde gewillig het weinige dat hij had om twee vreemden in nood te helpen. Natuurlijk wilden Charlotte en Taylor hem terugbetalen en boden hem aan om met hen mee naar huis te gaan, te douchen, zich te scheren, te eten en slapen op een warme plek. Joey weigerde aanvankelijk al die hulp, maar toen vertelde Taylor hem dat als hij niet meeging, hij het meisje niet mee naar huis zou nemen.
Charlotte was aanvankelijk bang dat haar moeder boos zou worden omdat ze een vreemde mee naar huis had genomen, maar om eerlijk te zijn, smolten haar familie en vrienden in Joey's aanwezigheid en begrepen waarom Taylor en Charlotte het hadden gedaan. Joey knapte met de hulp van de twee jongens op, werd een van hun beste vrienden en kreeg een baan. Dit alles toont aan dat sommige mensen gewoon hulp nodig hebben bij het oplossen van hun conflicten en dat we nooit een "dakloze" mogen beoordelen zonder eerst hun geschiedenis te kennen.
