Ze volgen de voetsporen van een hond in het bos en vinden het vermiste 2-jarige kind
De grootste nachtmerrie van een ouder is om zijn kind te verliezen of hem midden in de nacht niet vredig in zijn bed te vinden: waar zou hij zijn? Is hij alleen weggegaan? Heeft iemand hem ontvoerd? Er zijn duizenden vragen die een moeder of vader zichzelf stelt wanneer een kind verdwijnt, net zoveel vragen die Chelsea Nobel zichzelf zal hebben gesteld, een moeder die in oktober 2017 haar zoon William niet meer in zijn bedje zag liggen…
via Paw Buzz
Chelsea woont met haar twee jaar oude zoon William in Harrison, in de Amerikaanse staat Mississippi, de kleine is een kind met non-verbaal autistisch syndroom, daarom moet hij altijd onder toezicht staan van een volwassene zodat hij niet weg loopt, hem niets naars overkomt en dat er iemand is om aan zijn verzoeken en behoeften te voldoen. Maar die nacht in oktober 2017 lag William niet meer in zijn bedje: waar was hij in hemelsnaam?
Chelsea kon niet geloven dat de kleine William van huis was weggelopen, en om erachter te komen waar hij terecht was gekomen, belde ze de plaatselijke politie van Harrison om een grondige zoektocht te starten; tussen vrijwilligers, politiewagens en helikopters, kamde iedereen in de gemeenschap het bosrijke gebied bij het huis van Chelsea uit, maar geen spoor van het tweejarige autistische kind.
Totdat enkele vrijwilligers sporen van kindervoetjes identificeerden...
Daarnaast waren er ook verschillende andere sporen, bijzonder herkenbare voetafdrukken: het waren de voetafdrukken van een hond!
Zeer waarschijnlijk was de kleine William niet alleen niet ver weg, maar hij was ook niet alleen in het donker van dat bos, midden in de nacht; de zoektocht stond op het punt dichter bij de waarheid en de verblijfplaats van het vermiste kind te komen, totdat het William zelf was die zonder zijn medeweten werd opgemerkt. Dankzij het geroep van Blake Carroll, een tienjarige jongen die in het gebied woonde, is het vermiste kind eindelijk opgemerkt: hij zat in de oude vrachtwagen van Blake's oom en toeterde om opgemerkt te worden door iedereen die in die zone voorbijkwam; buiten de vrachtwagen was er een kwispelende hond genaamd Jezebel...
Blake belde onmiddellijk zijn oom om het vermiste kind in veiligheid te brengen; later snelden politieauto's en alle autoriteiten die die nacht waren gealarmeerd naar het huis van Carroll om er zeker van te zijn dat het gevonden kind echt William was. De moeder, ontroerd na zeven uur intensief patrouilleren in het bos, herkende onmiddellijk haar zoon, zodra ze het kind zag: ze rende naar hem toe en deed niets anders dan hem stevig omhelzen!
Ondanks een paar simpele kneuzingen en een paar insectenbeten, ging het goed met William en dat was op dat moment het belangrijkste. Als die vriendelijke hond er niet was geweest die hem nooit midden in de nacht in de steek had gelaten, wie weet of hij het dan had gered.
Maar het maakt niet uit, eind goed al goed: en nu zullen mama Chelsea en alle politieagenten van Harrison Jezebel eeuwig dankbaar zijn, de hond die de kleine William in het bos beschermde!
