Buurman dreigt moeder van autistisch kind aan te klagen: “Hij zingt en lacht te hard!"
Van kinderen blijf je af. Hoewel onze kleintjes min of meer levendige karakters kunnen hebben, staat er absoluut nergens geschreven dat ze door vreemden op een slechte manier moeten worden berispt omdat ze misschien teveel lawaai maken, of onbedoeld de rust van de buurt verstoren. Stel je voor dat er kinderen met "speciale behoeften" bij betrokken zijn, die niet eens beseffen dat ze mogelijk iemand tot last kunnen zijn…
Een moeder van een 15-jarige jongen plaatste het op Twitter, waar ze gebruikers vertelde over de nare ervaring die ze had en nog steeds heeft met een van haar buren. Haar naam is Marta, de tiener heet Edu en hij is een autistische jongen die, zoals de vrouw zegt, “een kind is dat gevangen zit in het lichaam van een reus”.
De moeder zegt dat Edu het liefst de hele dag kerstliedjes zingt en dol is op lachend voor de tv zitten in het gezelschap van zijn films en tekenfilms die hij duizenden keren achter elkaar ziet; een houding die alleen maar ogenschijnlijk kinderlijk is, die van Edu, waar een van Marta's buren echter last van had…
Wikimedia/Not The Actual Photo
Zoals de vrouw op Twitter vertelt, klaagde een van haar buren niet alleen dat de 15-jarige jongen lacht en hard zingt, maar dat als ze niet probeert de tiener te laten stoppen met schreeuwen hij aangifte zal doen en de politie bellen. Marta werd uiteraard woedend, ze was boos maar ook erg ontmoedigd door de waarschuwing van haar buurman: is het mogelijk dat er in deze wereld geen begrip en empathie meer is voor gecompliceerde situaties zoals die waarin Edu elke dag leeft?
"Wat moet ik doen, moet ik mijn kind opsluiten? Echt, als persoon en als moeder ben ik geschokt om te zien dat er zo weinig menselijkheid is. Hoe kan iemand een moeder van een kind met speciale behoeften die ze heeft zien opgroeien vertellen, dat “hij niets geeft om mijn leven en mijn zoon?"
De uitputtende woorden van deze moeder eindigen met een ontroerende waarschuwing die ons allemaal even aan het denken zet: "Ik ben het zat om mijn leven lang excuses te zoeken voor het hebben van een bijzonder kind. Hij en ik leven in vrede, ik zou zelfs durven zeggen dat we gelukkig zijn. Is tolerantie, gevoeligheid, een vriendelijke glimlach te veel gevraagd? Zelfs een stilte, ook al is het minachtend, is voldoende voor mij."
Het is best moeilijk om geen standpunt in te nemen en solidair te zijn met deze moeder en haar zoon, maar het verzoek van de buurman, die misschien een beetje te overdreven is, zou het startpunt kunnen zijn voor een bredere gedachte: heeft hij er, naar jouw mening, ondanks alles goed aan gedaan Edu's moeder om een beetje "stilte" te vragen?
