Hij redt een wolvin uit een val en voert haar welpen: jaren later keert het dier terug om hem te bezoeken
Geloof je in het lot? Veel mensen denken dat er alleen maar toeval bestaat in het leven en dat sommige zogenaamde toevalligheden puur het resultaat zijn van oorzaak en gevolg zonder enig verband, en er zijn mensen die denken dat er achter sommige schijnbaar toevallige en ongelooflijke gebeurtenissen iets van een hogere entiteit schuilt die met ons pad speelt. De mannelijke hoofdrolspeler van dit ongelooflijke verhaal gelooft vanaf nu vast in het lot en de vriendelijkheid van een wolf...
via Yahoo News
De hoofdpersoon van dit verhaal dat zich afspeelde in de jaren ’40 vertelt dat hij in de buurt van de Coho Creek, een rivier in Alaska, op zoek was naar goud toen hij in de verte een dier op de grond zag liggen; de man naderde het met argwaan en merkte dat het een wolf was; uit angst dat ze hem zou opmerken en aanvallen, ging de goudzoeker zo ver mogelijk weg, maar toen realiseerde hij zich dat dit prachtige dier niet op de grond lag omdat ze sliep, maar met haar poten in een wolvenval was vastgelopen.
De man wist dat hij absoluut iets moest doen om die wolf te redden, en toen kwam er een briljant idee bij hem op: hij had gemerkt dat de tepels van het dier opgezwollen waren, dus het betekende dat ze onlangs was bevallen en dat haar welpen in de buurt konden zijn; daarom probeerde hij het gehuil van de wolf te imiteren om haar jongen aan te trekken, en uiteindelijk kwamen vier wolvenjongen zo hongerig opdagen dat ze aan de vingers van de man begonnen te likken in afwezigheid van moedermelk...
De man wist dat hij de gevangen wolvin niet alleen kon laten en hij kon die vier jongen zeker niet alleen laten ronddwalen op zoek naar voedsel zonder hun moeder. Dus in de dagen daarop keerde de man uit Alaska steeds terug naar het punt waar het dier gevangen zat om voldoende water en voedsel te brengen; nu kwispelden de vier jongen blij met hun staart toen hij aankwam en met hen speelde, maar de moeder was nog op haar hoede voor de man…
Toen begon op een dag plotseling ook de moederwolf met haar staart te kwispelen toen de man arriveerde, die uiteindelijk besloot haar uit de val te bevrijden nu hij zich veiliger voelde bij haar en een vertrouwensrelatie met het dier had opgebouwd.
Nadat ze was vrijgelaten, nam de moederwolf de man mee om haar kroost te ontmoeten in het hol dat ze had gebouwd nadat ze de jongen had gebaard; hij was zo ontroerd door de relatie die hij had opgebouwd met die dieren dat hij in zijn hart wist dat het tijd was om afscheid te nemen, maar wat de goudzoeker niet wist, is dat ze elkaar op de meest verrassende manier weer zouden ontmoeten.
Vier jaar later keerde de man, nostalgisch geworden, terug naar Coho Creek, en terwijl hij door het bos liep, zag hij dat de oude wolvenval er nog steeds was, roestig, en niemand had ernaar omgekeken; in de greep van een vlaag van nostalgie kon hij alleen maar denken aan het imiteren van het gehuil van de wolf, in de hoop dat zijn oude viervoeters hem nog een laatste keer zouden komen begroeten: zouden ze hem nog herkennen?
Uiteindelijk kwam een figuur die hij goed kende in de verte tevoorschijn als reactie op zijn gehuil: het was de moederwolf die hij vier jaar eerder uit de val had gered! Nadat ze de man met kwispelende staart had benaderd, spitste ze haar oren en liep weg; na die tijd heeft de man die wolf of haar welpen nooit meer gezien, maar hij wist heel goed dat het lot een grote rol had gespeeld in dat hele verhaal.
De wolf die ooit door zo'n vriendelijke man was gered, had hem nu op de meest onverwachte manier ooit van een afstand herkend. Wie zei er dat je geen vrienden kunt zijn met een wolf?
