In 40 jaar tijd liep hij meer dan 1000 marathons met zijn gehandicapte zoon: hij wilde hem gelukkig maken
Dick en Rick Hoyt waren een onafscheidelijk team, zowel in het leven als in de sport. Het begon allemaal in 1977 toen Rick zijn vader Dick vertelde dat hij wilde deelnemen aan een liefdadigheidsloop voor een speler van lacrosse die verlamd was geraakt. Rick heeft echter zelf ook een handicap: een hersenverlamming dwingt hem om in een rolstoel te zitten en te communiceren via een computer, maar dit betekent niet dat zijn vader er niet alles aan heeft gedaan om zijn zoon gelukkig te maken: hij zou het zo hebben gedaan dat ze samen zouden kunnen rennen. Die race was de eerste van vele andere en hoewel ze voorlaatste eindigden, leerde hij een geweldige les.
via abcnews.go.com
Dick duwde hem in een sportrolstoel en Rick zei aan het einde van de race tegen hem "Papa, als ik hardloop lijkt het of mijn handicap verdwijnt". De wind in zijn haren, de snelheid en het feit dat er andere mensen rondom hem waren die meededen, gaven de jongen de indruk op zijn eigen benen te rennen.
Sinds die tijd, en na die woorden, is Dick niet meer gestopt met rennen met zijn zoon en hebben ze in ongeveer 40 jaar deelgenomen aan meer dan 1000 wedstrijden, waaronder 32 marathons in Boston. Hier kon je niet alleen rennen: je moest ook zwemmen en fietsen. Dick legde hem in een bijboot tijdens de zwemwedstrijden en droeg hem op een speciale fiets met voorstoel in de wielerwedstrijden.
De artsen waren ervan overtuigd dat Rick nooit een normaal leven zou kunnen leiden, maar zijn ouders, Dick en Judy, deden er alles aan om de overtuigingen van de artsen te weerleggen: ze zorgden ervoor dat hun zoon naar school kon gaan, kon deelnemen aan het leven van de gemeenschap en aan sport kon doen. Rick slaagde erin om te communiceren, zij het door middel van aanraking van het hoofd, hij slaagde erin af te studeren in het speciaal onderwijs aan de Boston University en om deel te nemen aan vele marathons.
Dick zou aan andere marathons hebben deelgenomen, ware het niet dat hij onlangs is overleden. Deze vader is er niet meer en zijn andere kinderen, Rob en Russ, herinneren zich hem als een held, een voorbeeld van toewijding en vastberadenheid. Dick wijdde zijn leven aan zijn zoon en zijn geluk, maar dat niet alleen: hij wilde een voorbeeld zijn voor “speciale kinderen" en voor hun ouders. Hij wilde laten zien dat het mogelijk is om kinderen te helpen een zo normaal mogelijk leven te leiden, bestaande uit vreugde, adrenaline, competitie en de wind in hun haren.
