Een stel wil hun zoon van 9 maanden ter adoptie afstaan nadat de familie hen onder druk had gezet om voor een tweede te gaan
Stel je voor dat je in de schoenen staat van de hoofdrolspelers van dit ongelooflijke verhaal, die al een dochter van anderhalf jaar oud hadden en die zich bijna “gedwongen” voelden om een tweede baby te krijgen omdat hun familie hen onder druk zette; wat zou jij doen? Zou je standvastig blijven in je standpunt of zou je meegaan in de wensen en verlangens van je familie? De hoofdrolspelers van dit verhaal lijken de mening van internetgebruikers te hebben verdeeld...
via AITA/Reddit
Een anonieme vrouw vertelde haar verhaal op Reddit, echtgenote en moeder van twee kinderen, een van twee en een half jaar en een baby van 9 maanden. De vrouw vertelde de gebruikers dat zij en haar man zich nooit klaar voelden om een tweede kind te krijgen; ze hadden het een jaar geleden geprobeerd, maar uiteindelijk had ze, in overleg met haar man, besloten de zwangerschap af te breken zonder iets tegen haar familie en haar moeder te zeggen. Het probleem was juist de mening van de familie die zwaar woog: ze wilden een tweede kleinkind, maar zij en haar man voelden daar niets voor.
Enige tijd later probeerden ze opnieuw een kind te krijgen, niet omdat ze het echt wilden, maar omdat de vrouw zich vreselijk schuldig voelde tegenover haar moeder, ze had de indruk dat ze haar in de steek had gelaten: "Het onredelijke deel van mij wilde me verontschuldigen, en de onredelijke handelwijze was om nog een kind te krijgen. Ik werd weer zwanger tot grote vreugde van mijn moeder en mijn gedachte was dat ik door dat te doen vrede met haar zou sluiten.”
Zij en haar man wisten dat ze hulp van hun familie nodig zouden hebben om een tweede kind groot te brengen, maar bij de geboorte hadden de moeder van de vrouw en haar hele familie hen de rug toegekeerd: de zus van de vrouw had haar moeder verteld dat ze lang geleden een abortus had ondergaan; nu was ze alleen met haar man in deze kwestie, wat konden ze doen? De vrouw vertelt dat ze, nu de baby 9 maanden oud is, er samen met haar man serieus over had nagedacht om het tweede kind ter adoptie af te staan aan een gezin dat meer van hem zou hebben gehouden en die hem heel graag zou hebben gewild: “We hebben nu een dochter van 2 1/2 jaar en een zoon van 9 maanden. Mijn huwelijk begint eronder te lijden. We waren nog niet klaar voor een tweede kind en eerlijk gezegd weet ik niet zeker of we ooit echt meer dan een kind wilden”.
Het is duidelijk dat de gebruikers op Reddit verdeeld zijn: er zijn mensen die het schuldgevoel van de vrouw jegens de moeder begrepen, anderen die in plaats daarvan uithaalden tegen dit paar en hen als ongevoelig definieerden: hoe zouden ze hun kind in de steek kunnen laten ondanks dat ze niet klaar waren om hem groot te brengen?
Een lastige en complexe situatie die een discussie verdient: wat vind jij ervan?
