Twee kinderen ontsnappen aan vermeende ontvoerders dankzij het eenvoudige advies van hun moeder
De veiligheid van onze kinderen is ongetwijfeld een actueel onderwerp, dat erg belangrijk voor ons is en de absolute prioriteit heeft. Je zult een zin als "praat niet met vreemden" vast herkennen. In werkelijkheid bega je, in de overtuiging dat je het goed doet, een fout. Waarom? Omdat je kinderen zich op een dag misschien tot een vreemdeling, bijvoorbeeld een politieagent, moeten wenden om hulp te vragen. Wat je je kinderen zou moeten leren, is hoe ze die vreemden, die mogelijk een bedreiging voor hen vormen, kunnen herkennen en zich ertegen kunnen verdedigen. Jodie Norton, moeder van 4 kinderen, weet wat dit allemaal betekent en wilde dit verhaal delen, uit de eerste hand meegemaakt door haar 2 oudste kinderen, om alle ouders in de wereld te waarschuwen.
Jodie Norton stond al om 8.30 uur onder de douche, toen ze een plotselinge pijn in haar buik voelde die haar duizelig en misselijk maakte. Op de een of andere manier slaagde ze erin om zich aan te kleden, haar 4 kinderen mee te nemen en naar de dichtstbijzijnde eerste hulp te rijden, op slechts 5 minuten van huis. Later besefte Jodie hoe roekeloos ze was geweest om met zoveel pijn te rijden, ze had een ambulance moeten bellen! In ieder geval, eenmaal aangekomen, ging ze naar binnen met haar 2 jongste kinderen en liet de oudere kinderen (de een 10 en de ander 8 jaar oud) net buiten de deur van de eerste hulp, wachtend op de buurman die ze zou ophalen om ze naar school te brengen. Destijds ging de vrouw ervan uit dat de buurvrouw er 5 minuten over zou doen om te arriveren, juist omdat de afstand tot huis minimaal was, maar ze had het mis. De kinderen wachtten maar liefst 40 minuten totdat deze persoon hen naar school bracht en hadden een potentieel gevaarlijke ervaring die, godzijdank, goed afliep.
Terwijl CJ, 10, en T-Dawg, 8, geduldig op een bankje buiten het ziekenhuis wachtten, kwamen een vrouw en twee jongens naar hen toe met een vreemd verzoek: "Er is een vriend van ons die zich heeft opgesloten in het toilet van het ziekenhuis, kunnen jullie hem overtuigen om eruit te komen? Hij moet worden behandeld.” De oudste, CJ, weigerde driemaal "vriendelijk" het vermeende verzoek om hulp van de drie verdachten, zijn instinct volgend en deed wat zijn moeder hem altijd had geleerd: "Nee, bedankt". Gelukkig kwam na een tijdje de buurman de jongens ophalen; terwijl ze zich klaarmaakten om in de auto te stappen, zagen ze een andere jongen uit het ziekenhuis komen en zich bij de andere boeven voegen. Kort daarna verdwenen de 4 vermeende criminelen in de auto. De moeder van de twee kinderen hoorde het hele verhaal pas 's middags, toen ze terugkwamen van school en was diep geschokt, hoewel ze blij was dat alles goed was afgelopen. CJ bevestigde haar vermoedens: "Ik dacht dat het mensen waren met wie we niet moesten praten omdat ze om hulp vroegen. Geen enkele eerlijke volwassene vraagt om hulp van kinderen." Gelukkig hadden ze de les begrepen.
Elke ouder zou zijn kinderen op deze manier moeten opvoeden, in plaats van hen alleen met angst en vrees op te zadelen.
