Drie broertjes worden ziek met dezelfde kanker aan de ogen: ze vechten samen en geven elkaar kracht
Het is voor niemand gemakkelijk om met een ernstige ziekte om te gaan. Soms stelt het leven ons voor uitdagingen die we ons nooit hadden kunnen voorstellen, problemen die ons misschien bijzonder oneerlijk lijken vanwege de manier en de mensen die erdoor getroffen worden.
Denk bijvoorbeeld aan kanker: kanker komt helaas heel vaak voor, en zo'n strijd is zeker niet eenvoudig. Als kinderen erdoor worden getroffen, die van hun jeugd zouden moeten genieten in plaats van erover na te denken om voor zichzelf te zorgen, spreekt het voor zich dat de situatie nog verdrietiger wordt. Het zijn echter de allerkleinsten die ons vaak geweldige lessen in moed en wilskracht weten te geven, net als de drie kleine broertjes waarover we je gaan vertellen.
via KCBD 11
We zijn in Atlanta, in Georgia. De familie Rush is getroffen door gebeurtenissen die de vrede van een gezin nooit zouden mogen verstoren, vooral niet omdat ze kleine en onschuldige kinderen treffen. De drie kinderen van Angie en Aaron, Tristen, Caison en Carter - respectievelijk 5 jaar, 3 jaar en zes maanden oud, waren het slachtoffer van dezelfde vreselijke ziekte: retinoblastoom.
Dit is een vorm van kanker in het netvlies, die bijna altijd kinderen onder de 5 jaar treft en - zoals de naam suggereert - aanzienlijke problemen met het netvlies met zich meebrengt, dat uiteraard een fundamentele rol speelt bij het zicht. De eerste bij wie het probleem werd vastgesteld, was Tristen, de oudste; twee jaar later was het de beurt aan Caison en later ook de jongste, Carter.
De behandelingen waren niet gemakkelijk, aangezien de kinderen chemotherapie moesten ondergaan vanaf dat ze een paar weken oud waren, vooral bij Caison en Carter. Het is niet moeilijk te begrijpen dat een dergelijke situatie elke ouder tot wanhoop zou drijven, vooral omdat Angie, de moeder, als kind een oog verloor toen ze nog maar 6 weken oud was, juist vanwege retinoblastoom.
De kans om het door te geven aan haar kinderen was 50%, en helaas gebeurde dit. “Ik voel me erg schuldig”, zei de vrouw, “ook al weet ik dat ik gezegend ben met hen.” In feite lukt het niet iedereen op die leeftijd om soortgelijke uitdagingen het hoofd te bieden zonder zich te laten gaan. Integendeel, de drie kinderen, met een enorme liefde voor het leven, slagen er ondanks alles in om te glimlachen.
Deze kinderen zijn echte vechters, over hun ziekte werd veel gepraat en is een prachtig voorbeeld van moed en vastberadenheid geworden voor veel kinderen en gezinnen die tegen zulke ernstige ziekten vechten. We wensen hen een lang leven vol kracht en sereniteit toe.
