Een kind brengt zijn hondje naar een asiel en laat hem daar achter: "mijn vader slaat hem"
Helaas zijn niet alle kinderen voorbestemd om een vredige jeugd in het gezin door te brengen, vrij van negatieve episodes, frustraties en kleine tot grote trauma's die hen soms zelfs in de komende jaren diep kunnen markeren. Sommigen van hen slagen er echter in om voorbeeldig te reageren op de moeilijkheden die ze tegenkomen en tonen een volwassenheid die je niet zou verwachten.
Net als de kleine hoofdrolspeler van het ontroerende verhaal dat we je gaan vertellen. Een kind dat zich het gezelschap van zijn geliefde hond moest ontzeggen vanwege een gewelddadige vader, die zich op het arme dier afreageerde.
We weten heel goed dat de band tussen honden en kinderen iets heel sterks en unieks kan zijn, vanwege de symbiose die deze wezens met hen kunnen ontwikkelen. Helaas, in het geval van het kind in kwestie en zijn hond Simon, stond de gezinssituatie van het kind hem niet toe het geliefde dier te houden. Van wat we hebben begrepen, zou de vader, woedend en gefrustreerd door de schaarste aan economische middelen om de hond te beheren en te voeren, zich herhaaldelijk afreageren op het arme, weerloze en onschuldige dier en hem slaan.
Een vreselijke situatie, ook als je bedenkt hoeveel het kind van zijn hond hield. Maar met helderheid was het jongetje in staat om te denken en te begrijpen dat het beter zou zijn om hem weg te brengen dan hem thuis te laten lijden. Dus nam hij Simon mee en bracht hem naar het asiel “Pergatuzoo", in Mexico, en liet een ontroerend briefje achter bij de hond.
«Ik laat Simon, mijn hond, bij jullie achter, ik wil niet dat mijn vader hem slaat - schreef het kind - Hij huilt veel omdat er geen eten is, hier is mijn spaargeld voor zijn tortilla's. Sla hem niet omdat mijn vader hem zo slaat». Er valt niet veel toe te voegen als je deze woorden leest: het kind had de veiligheid van zijn trouwe viervoeter zo hoog in het vaandel staan dat hij er afstand van deed om hem niet te zien lijden, een briefje en wat munten achterlatend.
“Geef hem niet weg, als ik volwassen ben, kom ik hem halen," voegde hij eraan toe, in de hoop hem met heel zijn hart weer te zien. Het kind, nadat hij het hondje naar het asiel had gebracht, bleef aan hem denken, bleef hem brieven schrijven en maakte zich zorgen over zijn gezondheid. Dit kind heeft heel goed ingezien hoe belangrijk het is om dierbaren te beschermen en te verzorgen, en hoewel er weinig over hem bekend is, kunnen we oprecht zeggen dat hij de wereld een voorbeeldige les heeft geleerd.
