Een geadopteerd meisje herenigt zich na 24 jaar met haar vader en ontdekt dat ze voor hetzelfde vrijwilligersbedrijf werkten
Bijna alle geadopteerde kinderen voelen op een bepaald moment in hun leven de behoefte om op zoek te gaan naar hun biologische ouders. Dit betekent niet dat ze de familie die hen verwelkomde, verstoten. Het is gewoon het natuurlijke instinct om je wortels te vinden, antwoorden op enkele vragen te vinden en jezelf eindelijk te bevrijden van dat gevoel dat iets onopgelost is. Deze ervaring eindigt niet altijd goed, maar als het wel gebeurt, is het alsof elk puzzelstukje op zijn plaats valt.
via Daily Mail UK
Will Russell is vandaag een andere man, meer volwassen, in één woord, beter. Hij was erg jong toen hij vader van de kleine Amy werd, misschien te jong. In die tijd was zijn leven heel anders, hij had geen stabiliteit en kampte met een alcoholverslaving. Hij kon nauwelijks voor zichzelf zorgen, dus had hij nooit voor een klein meisje kunnen zorgen. Hij werd dus gedwongen haar af te staan voor adoptie. In de loop van de tijd heeft de man een echte innerlijke metamorfose ondergaan. Hij stopte met drinken en begon voor anderen te zorgen.
Een soort spontane beweging leidde hem naar de Phoenix Rescue Mission, in Arizona. Deze christelijke organisatie biedt hulp en ondersteuning aan mensen in nood. Van een eenvoudige vrijwilliger, bekleedde Will een fulltime rol, tot hij pastoor werd.
In 2013 wilde Amy, inmiddels volwassen, haar biologische vader opsporen. Ze slaagde erin contact op te nemen met een van zijn broers en kreeg Will's naam en telefoonnummer. Ze belde hem enthousiast op, en de twee ontmoetten elkaar een paar dagen later in een bar om samen te ontbijten.
De ontmoeting was ongelooflijk, tussen angst, verlegenheid, opwinding en vreugde. Amy vertelde over zichzelf en Will vertelde haar hoe die 24 jaar waren verstreken, over zijn alcoholprobleem en zijn tweede leven. De uren vlogen voorbij en de man vertelde zijn dochter, zij het met spijt, dat hij moest gaan omdat ze op hem zaten te wachten bij de missie.
Toen het meisje die woorden hoorde, was ze verbaasd: zonder het te weten, werkten de twee al een tijdje voor dezelfde organisatie, ook al waren ze op verschillende en verre afdelingen. Die ontmoeting, op zichzelf al zo buitengewoon, werd daardoor uitzonderlijk: het was een teken dat iets onverklaarbaars hen naar dezelfde plek had getrokken.
Het bewijs dat zelfs als ze ver weg waren, er altijd een band tussen hen was geweest.
