Een vrouw adopteert een kind dat opgesloten zat in een weeshuis: nu zijn ze moeder en zoon
Adoptie is een gebaar dat meer dan één betekenis bevat. Het is een geschenk voor degenen die het doen, omdat degenen die liefde te bieden hebben eindelijk iemand kunnen vinden om het aan te geven. Het is een geschenk voor degenen die het ontvangen, omdat ze een tweede kans krijgen om de familie te krijgen die ze verdienen, een kans om gelukkig te zijn. Er zijn veel kinderen in de wereld die wachten om te worden verwelkomd door een goed hart. Helaas zal niet iedereen een thuis vinden, maar het verhaal van vandaag gaat over iemand die erin is geslaagd.
Dit is het verhaal over de liefde van een moeder die een zoon vond in een onbekend kind uit een ander land, en van het kind dat de moeder in een onbekende vond die hem werd onthouden. Stacey Gagnon vond de kleine Israel in een weeshuis in Bulgarije.
De structuur was een echte nachtmerrie: vervallen gebouwen, niet-bestaande diensten en kinderen werden praktisch opgesloten in kleine boxen als gekooide dieren. Op het moment dat de kleine 4 jaar oud was, had hij zichtbaar ondergewicht, was ondervoed en verkeerde hij op zijn zachtst gezegd in kritieke gezondheidstoestanden.
Toen Stacey's ogen de hulpeloze blik van Israel ontmoetten, ging haar hart naar hem uit en besloot ze dat ze niet zonder hem zou vertrekken. Het geluk hem gevonden te hebben, hem uit die hel voor onschuldige zielen te hebben gered, mengden zich met droefheid.
Op het moment dat de vrouw het weeshuis verliet met het kind, dacht ze eraan hoeveel andere kinderen ze had moeten achterlaten. Die ervaring veranderde haar leven en het perspectief waarmee ze nu elke dag naar de werkelijkheid kijkt.
Als ze niet op tijd was gekomen, was Israel misschien verdwenen. In een paar maanden tijd ging hij van maat 12-24 maanden naar een maat van zijn leeftijd. Zijn verzwakte gezichtsvermogen als gevolg van voedseltekorten stelt hem nu in staat de wereld te zien zoals iedereen, naar school te gaan en met zijn klasgenoten te spelen.
Hij gaat graag naar de kerk en is graag buiten. Alles wat voor anderen normaal is, wordt een feest voor het kind. Elke ademhaling en elke stap die hij zet, drukt vreugde en dankbaarheid uit.
Er gaat geen dag voorbij dat Stacey niet terugdenkt aan die vreselijke plek waar haar zoon tijd doorbracht, wachtend op een gedoemd lot. Bedenk dat er zoveel andere soortgelijke plaatsen met zoveel andere kinderen zijn die er misschien nooit meer uitkomen.
Daarom is adoptie een geschenk. Er zijn mensen die iets willen doen, maar niet de mogelijkheid hebben of het kunnen. Maar degenen die de mogelijkheid wel hebben, hebben bijna een morele plicht om in actie te komen. Ergens ter wereld wacht een kind erop gevonden en geliefd te worden, zoals Stacey deed met haar Israel.
