De toewijding van een dochter aan haar vader met het syndroom van Down, die haar in 50 jaar nooit zijn liefde heeft laten missen
De relatie tussen vader en dochter is iets speciaals. Voor een meisje is haar vader altijd een belangrijke figuur, een voorbeeld, een model om haar leven lang te volgen. Dit geldt ook als het lot er plezier in heeft om de kaarten op tafel een beetje te schudden en enkele details in de gebruikelijke vergelijking te veranderen. Dit is het geval van Anne Castillo, een meisje van een ouder met het syndroom van Down. Voor haar 50e verjaardag wilde Anne haar vader op een heel speciale manier eren en plaatste dit op haar Facebook-profiel.
via Facebook / Richie Anne Castillo
Dit is de ontroerende toewijding:
"Lieve pappa, vandaag vieren we een heel belangrijke dag, je 50ste verjaardag. Ik ben heel blij dat je er nog bent. De artsen zijn nog steeds verbaasd dat je zo'n lang leven hebt gehad, maar je bent dan ook absoluut uniek. Ik schrijf je deze woorden omdat ik wil dat iedereen weet hoe trots ik ben om je dochter te zijn en wat een buitengewoon persoon je bent. Het kostte me vele jaren om de moed te vinden om alles onder ogen te zien en ik was lange tijd erg in de war. Op de lagere school namen ze me in de maling en ze behandelden me slecht omdat ze zeiden dat je anders was. Ik kon dit niet begrijpen, omdat je absoluut normaal voor mij was, je was mijn vader. Ik realiseerde me het later, en ik schaam me ervoor hoe ik me daardoor voelde.”
“Je verdient niet de laffe dochter die ik soms ben geweest. Je verdient liefde en respect, en dat geldt ook voor iedereen die je leven deelt. Ik wil je vertellen dat je voor mij de sterkste en dapperste persoon bent die ik ken. Je hebt het grootste deel van je leven in ziekenhuizen doorgebracht, tussen onderzoeken, operaties en dialyse. Je hebt veel geleden en er is teveel van je afgenomen, maar je klaagt bijna nooit. Niets kan je glimlach en het vertrouwen in de Heer wegnemen die je op de been houdt. Je bent nooit bang geweest, niet één keer. Ik herinner me je ergste momenten, toen je verdrietig, gekwetst en moe was.”
“Ik heb je zien huilen, je tanden verliezen, maar nooit je kracht, en je geeft nooit het eten op waar je het meest van houdt. Ik voel me vaak schuldig omdat ik een kind ben die weinig aanwezig is, dat ik je niet vaker naar het strand breng of je op kom zoeken, hoeveel ik zou willen of zou moeten. Waar ik het meeste spijt van heb, is dat ik soms een beetje van diezelfde schaamte voel die ik voelde toen ik een kind was. Diezelfde angst om als een ander persoon beschouwd en behandeld te worden. Ik ben niet perfect, maar ik doe er alles aan en hou meer van je dan je je kunt voorstellen. Je bent mijn inspiratie. Je hart is zo groot dat iedereen het kan zien. Er is niemand die niet van je houdt, en je weet altijd iedereen een beetje van je mooie glimlach te schenken."
Een ontroerende brief, waarin alle liefde van een dochter voor haar vader wordt uitgedrukt.
