Oma maakte altijd prachtige dekens: haar kleinkinderen eren haar door ze tijdens de begrafenis in de kerk te laten zien
Wanneer een opa of oma overlijdt, is het onvermijdelijk om een gevoel van wanhoop en "leegte" te voelen, niet alleen door het verlies, maar ook omdat ouderen echte stukjes geschiedenis achterlaten, overblijfselen van generaties die niet meer vertegenwoordigd worden, wier herinnering voor altijd verloren dreigt te gaan.
Een persoon wordt echter vaak herinnerd voor wat hij heeft gedaan, en in feite is er geen betere manier om iemands leven te eren door eraan te denken en aan iedereen bekend te maken wat hij heeft gedaan. De familieleden van de oma uit Nebraska, die op 89-jarige leeftijd stierf, bedachten daarom iets heel ontroerends en unieks om haar begrafenis te vieren. Hoe? Door haar prachtige gebreide "werken" tentoon te stellen.
Haar naam was Margaret Hubl en haar grootste passie, sinds ze wat ouder was, was ongetwijfeld breien. Oma bracht urenlang door met dekens maken voor vrienden en familie. Ze was zeer bedreven in haar werk als naaister en daarom kon haar begrafenis niet compleet zijn als haar zachte creaties niet werden getoond.
Iedereen die afscheid nam van Margaret werd gevraagd de door de vrouw gebreide dekens mee te nemen. Op deze manier hebben de kerkbanken zichzelf "geverfd" met de kleuren van die prachtige dekens, een prachtig eerbetoon aan de grootste passie van deze Amerikaanse oma.
Er waren meer dan 100 spreien - maar Hubl heeft er zeker meer gemaakt - een ongelooflijk aantal als we bedenken dat ze met de hand zijn gemaakt door één persoon, en dat elke deken een precieze klus vereist. Margaret's kleinkinderen ontdekten in feite dat hun oma zorgvuldig alle dekens bijhield waaraan ze werkte, en ze konden niet anders dan een eerbetoon brengen aan deze vaardigheid.
"Het was echt een bijzonder moment - merkte een van de kleinkinderen van de oude vrouw op - in de dekens van oma zit alle liefde die ze voor ons had". En we zijn er zeker van dat de attente giften van deze oude vrouw altijd in hun herinnering zullen blijven, om te getuigen - als dat nog nodig is - hoe belangrijk de figuren van de grootouders zijn.
