Het autistische kind heeft geen vrienden: de verdrietige vader vertelt het standpunt van zijn "bijzondere" kind
Het ouderschap is niet eenvoudig, maar je best doen met een autistisch kind kan nog veel moeilijker zijn. Iedereen heeft zijn eigen behoeften en zijn eigen persoonlijkheid, maar vaak zijn de kinderen die resulteren in gedrag dat binnen het autismespectrum valt, degenen die bijvoorbeeld de meeste moeilijkheden hebben om met anderen om te gaan en vrienden te maken.
Zijn vaders hart brak toen hij een van de antwoorden las die zijn 11-jarige autistische zoon, Christopher, had gegeven op een vragenlijst die ze hem in de klas hadden gegeven.
via Dailyrecord
"Enkele van mijn vrienden zijn...": niemand
Toen de vader van Christopher, Bob Cornelius, dat antwoord las, brak zijn hart omdat hij, zoals elke ouder, het beste voor zijn zoon zou willen. Wetende dat zijn zoon, Christopher, geen vrienden heeft, heeft hem zo geschokt dat hij het verhaal op sociale media wil vertellen. Elk kind ter wereld verdient het om vrienden te hebben en een zo gelukkig mogelijke jeugd door te brengen: het besef van de kleine Christopher, dat hij geen vrienden heeft, heeft de vader in een staat van diepe droefheid gebracht. Nadat hij een foto van die vragenlijst had gemaakt, merkte Bob dat antwoord pas op toen hij thuiskwam en besloot hij via een ontroerend bericht om "hulp" op Facebook te vragen.
Christopher heeft een broer die door de jaren heen zijn vrienden herhaaldelijk heeft uitgenodigd om thuis te blijven slapen en dit is zeker niet onopgemerkt gebleven. Op een dag vroeg de autistische broer aan zijn vader of hij ook iemand kon uitnodigen om te blijven slapen, maar op de vraag: “Natuurlijk... wie wil je uitnodigen?", wist de kleine Christopher nooit hoe hij moest antwoorden, omdat hij geen vrienden had.
Bob schreef zijn gedachten over deze kwestie op en raakte de harten van veel mensen; een beetje zoals wanneer zulke verhalen in de schijnwerpers komen te staan, ontvangt Christopher nu ook immense genegenheid van over de hele wereld. Dankzij het standpunt van een vader wordt een kind niet langer gedwongen alleen te eten of alleen te spelen. Maar waar waren al die kinderen voordat het verhaal viral ging? Het is duidelijk niet hun schuld dat ze in de loop der jaren kinderen zoals Christopher hebben "achtergelaten", maar het zijn leerkrachten en ouders die het belang van interactie moeten benadrukken. Christopher en de andere kinderen die, net als hij, aan autisme lijden, begrijpen hun moeilijkheden heel goed; de emoties die voortvloeien uit dit bewustzijn zijn absoluut reëel en zijn meestal gekoppeld aan een diep gevoel van verdriet en eenzaamheid. Wie is wreed genoeg om een kind zulke emoties te laten ervaren?
Er is waarschijnlijk geen kant-en-klare oplossing, maar het enige dat een vader als Bob in deze gevallen kan doen, is ouders en leerkrachten aanmoedigen om met hun kinderen en leerlingen over dit soort problemen te praten. Omdat Bob geen praktische oplossing kan implementeren, moet hij zijn hoop toevertrouwen aan het medeleven van anderen: een wereld gebaseerd op inclusie is de enige juiste keuze om niemand achter te laten.
