In vrede met jezelf leven, betekent soms het verleden accepteren en al onze onvolkomenheden accepteren
Keizer-filosoof Marcus Aurelius verklaarde in een van zijn beroemdste stelregels: "Wie in harmonie met zichzelf leeft, leeft in harmonie met de wereld". Welnu, in harmonie leven met de wereld betekent zeker niet dat je weet hoe je elke pijn of lijden uit het verleden en het heden kunt verwijderen, maar het betekent dat je weet hoe je in vrede met jezelf moet leven. Een daad van moed en liefde voor ons leven, in zijn onvolkomenheden, wat een van de fundamentele psychologische stadia is om angst, stress en verdriet definitief achter je te laten.
via Psychology Today
Weten hoe we in harmonie met onszelf moeten leven, betekent niet, zoals we al eerder zeiden, doen alsof het verleden niet bestaat, maar weten hoe we het met moed en geestkracht moeten aanpakken, zonder ooit te denken dat een gelukkig en vredig leven een leven zonder zorgen, angst, stress, pijn en lijden is. Hoe eerder we in ons hoofd prenten dat beproevingen universeel zijn en dat we niet minder gelukkig zijn dan anderen, hoe eerder we geduldig en vreedzaam de mysteries van het leven accepteren.
In vrede leven met de wereld en met onszelf is precies dat: weten hoe we de frequenties van de mensen en dingen om ons heen kunnen oppikken, alles accepteren wat het leven voor ons in petto heeft, goed en slecht, zonder onderscheid, en uiteindelijk onze gebreken, onze fouten, ons tumultueuze verleden accepteren.
Als we de wereld eenmaal hebben geaccepteerd voor wat het is, is de volgende stap om te weten hoe we onze ware essentie binnen in ons kunnen verwelkomen: ons niet schamen voor ons verleden, voor de gemaakte fouten, voor de oneindige onvolkomenheden die we hebben, voor het niet bepaald perfecte leven dat we leiden, maar dat we kunnen verbeteren: de weg naar innerlijke rust keert uiteindelijk terug naar onszelf.
Weten hoe we van de wereld en onze essentie moeten houden, is de definitieve en fundamentele stap om in echte vrede te leven, die nog steeds velen ontgaat omdat het wordt vertroebeld door de onophoudelijke en vaak belachelijke zoektocht naar een geluk dat “buiten” onszelf is. Maar het punt is dat als we ons niet goed met onszelf voelen, we ons niet goed voelen bij iemand anders en ergens anders.
