Aan al het medisch personeel en alle schoonmakers die hun leven elke dag riskeren: dank jullie wel.
Op zo'n koortsachtig historisch moment, waarin we allemaal overweldigd zijn door een wereldwijde epidemie, moeten we proberen kalm te blijven en doen wat we vanaf het begin hadden moeten doen: thuis blijven, op advies van artsen en verpleegkundigen die elke dag hun eigen leven riskeren om diegenen te redden die, meer ongelukkig dan anderen, zijn getroffen door het Coronavirus. En het is aan hen - artsen, verplegers en ook schoonmakers, waar al onze dank naar uitgaat. Dank jullie wel, want door jullie werk te doen en vaak nog meer te doen dan jullie zou moeten doen, beschermen jullie ons.
via Instagram / Alessia Bonari
Wij gewone burgers weten allemaal wat een slopend werk verplegers en artsen deze dagen doen om zoveel mogelijk mensen te blijven redden. Hoewel velen van ons graag met een ijskoud biertje in de hand willen rondhangen en iets proberen te verzinnen om aan de verveling van isolatie te ontsnappen, zijn er ook miljoenen mensen die hun leven voortdurend op het spel zetten om ons in staat te stellen door te gaan en te hopen op een betere toekomst. In de huidige epidemische epicentra, zoals in Noord-Italië, werken alle ziekenhuismedewerkers elke dag continue door en dragen de duidelijke tekenen van slopende diensten.
De getuigenis van een verpleegster, Alessia Bonari, heeft het web bijzonder ontroerd en vat de stemming van al haar collega's samen:
De treurende getuigenis van de jonge verpleegster:
"Ik ben verpleegster en op dit moment word ik geconfronteerd met deze noodsituatie wat betreft de gezondheid. Ik ben ook bang, maar niet om boodschappen te doen, ik ben bang om naar mijn werk te gaan. Ik ben bang omdat het masker misschien niet goed op mijn gezicht blijft zitten, of dat ik mezelf per ongeluk heb aangeraakt met vuile handschoenen, of dat de bril mijn ogen misschien niet helemaal bedekt en er misschien is iets misgegaan. Ik ben lichamelijk moe omdat de middelen voor bescherming pijn doen, de witte jas doet je zweten en eenmaal aangekleed kan ik zes uur lang niet meer naar het toilet of iets drinken. Ik ben psychisch moe, net als al mijn collega's die wekenlang in dezelfde toestand zijn geweest, maar dit zal ons er niet van weerhouden ons werk te doen zoals we altijd hebben gedaan. Ik zal blijven zorgen voor mijn patiënten, want ik ben trots en hou van mijn werk. Wat ik aan iedereen die dit bericht leest wil vragen, is om de inspanningen die we leveren niet teniet te doen, om onbaatzuchtig te zijn, om thuis te blijven en zo degenen die het meest kwetsbaar zijn te beschermen. Wij jongeren zijn niet immuun voor het Coronavirus, ook wij kunnen ziek worden, of erger nog, wij kunnen anderen ziek maken. Ik kan me de luxe niet permitteren om naar huis te gaan en in quarantaine te blijven, ik moet gaan werken en mijn steentje bijdragen. Doe wat je moet doen, ik vraag het je, alsjeblieft.”
Dank aan allen die in de frontlinie werken, tegen deze vreselijke pandemie. Wij burgers werken er hard aan om bij te dragen aan jullie inspanningen en ervoor te zorgen dat deze periode zo snel mogelijk voorbij is.
