Er kan geen grotere pijn voor ouders zijn dan hun kind vroegtijdig te verliezen
Velen denken dat het grootste drama die je in het leven kunt ervaren, is om te sterven; maar misschien is het helemaal niet zo. Veel ouders zullen je kunnen vertellen dat het meest verschrikkelijke gevoel dat een persoon kan ervaren in het leven, is om hun kind vroegtijdig te verliezen. Een ondraaglijke pijn die nooit volledig verdwijnt en die diepe en onuitwisbare sporen achterlaat bij degenen die het kind dat plotseling overleed, groot heeft gebracht, gekend of liefhad.
via Psychology Today
Zo’n pijn verdwijnt nooit helemaal; je stopt nooit met lijden als je een kind verliest, maar het is een lijden waarmee je moet leren leven. Een kind verliezen is veel erger dan jezelf verliezen; met zijn afwezigheid hebben we het gevoel dat een deel van ons met hem is gestorven, en we kunnen alleen maar hopen dat we op een dag ons kind in de hemel of in een andere gelukkiger wereld zullen omhelzen.
Wanneer we een kind verliezen, breekt ons hart elke dag een beetje, wanneer we onze ogen openen, uit het raam kijken en de zon weer zien opkomen; een nieuwe dag zonder ons kind, een dag waarvan ons kind het licht nooit zal zien, en wij met hem of haar. Je kunt leren om elke dag met deze pijn te leven, maar er is geen volledige genezing.
Een van de gevolgen van dit allesverwoestende verlies is dat, in de jaren na de tragische gebeurtenis, momenten van ontspanning en geluk kunnen worden ervaren dankzij de aanwezigheid of hulp van de mensen die het dichtst bij ons staan, dit gevoel van geluk zal altijd neigen snel te verdwijnen, omdat na het overlijden van een kind niets nog zin heeft en niets zal ons vreugde en geluk geven. Desondanks moet echter worden begrepen dat het een plicht is om sterk te blijven voor de mensen om ons heen.
Ook zij voelen dezelfde pijn die wij voelen, maar als het lijden het aan beide kanten overneemt, zal er geen acceptatie of toekomstige verbetering zijn. Ondanks alles gaat het leven door en moet het doorgaan, en nooit achteruit; de langzame opening naar de oneindige mogelijkheden en verrassingen van het leven is wat ons, ondanks de ondraaglijke pijn van de afwezigheid van ons kind, ons uiteindelijk levend en alert houdt. Er is geen genezing voor zo'n open wond, maar er bestaat hoop. Die mag nooit sterven.
