Onze grootouders sterven nooit, ze blijven voor altijd in ons hart
Het grootste deel van onze jeugd werd gekenmerkt door de herinnering en de aanwezigheid van onze grootouders: onbetaalbare bron en schat van wijsheid en levenslessen, de lessen die we uit hun woorden hebben geleerd, zullen in ons hart blijven leven, ook wanneer ze er niet meer zullen zijn. Omdat wanneer ze sterven, onze grootouders voor altijd in onze geest zullen rusten, zelfs wanneer ze overlijden als de kleinkinderen nog jong zijn. Hoe ga je in deze gevallen met het verlies om met kinderen of tieners?
via Psychology Today
In deze specifieke gevallen komt een groot deel van de verantwoordelijkheid bij de ouders terecht; in feite is het niet gepast om tegen onze kinderen vage en fantasierijke zinnen te zeggen zoals “opa of oma slapen", "is naar de hemel gevlogen"; dit zou alleen verwarring scheppen in de hoofden van de kleintjes en hen vervreemden van hun eerste ervaring met het idee van de dood.
Kinderen moeten weten dat het verlies van een geliefde de herinnering aan hen voedt als we opgroeien; het is ook niet aan te raden om ons altijd te verbergen voor de ogen van onze kinderen als we huilen: ze op de achtergrond zetten, of negatieve gevoelens elimineren, kan gevolgen hebben als ze opgroeien. De verwerking van rouw, zelfs door stoom af te blazen, is altijd helend en biedt op de lange termijn voordelen voor innerlijke groei naar het volwassen leven.
Grootouders zouden een oud huis kunnen nalaten, een zeer waardevol receptenboek, misschien een land om te cultiveren, maar het grootste gat dat hun afwezigheid zal moeten opvullen zit niet in materiële zaken, maar in de harten van kinderen en kleinkinderen; deze laatste zullen zeker langer en jaren rouwen om de afwezigheid in het leven van hun grootouders te verwerken, en deze "langzame" uitwerking is te lezen in hun tekeningen, in hun stiltes, in hun dromen.
Afscheid nemen van een opa of oma die zoveel voor ons heeft gedaan, is niet eenvoudig. Groeien en volwassen worden betekent echter op zijn beurt weten hoe we moeten omgaan met dit essentiële afscheid voor onze innerlijke volwassenheid; onze grootouders sterven tenslotte nooit echt, ze blijven voor altijd in ons hart. Blijf door middel van je hartslag naar hen luisteren.
