Ik probeer je niet te ontwijken en ik heb niets tegen je: het is de angst die me ertoe zet om weg te gaan, zelfs als ik dat niet wil
Aan angst lijden betekent momenten ervaren van onverklaarbare bezorgdheid, onzekerheid en dit niet aan anderen willen laten zien. Het betekent een masker dragen en een nep-glimlach hebben die soms echter een schaduw van het gevoelde ongemak onthult. Leven met angst leidt tot het afzeggen van een afspraak op het laatste moment door weinig geloofwaardige excuses en rechtvaardigingen die uiteindelijk de verkeerde indruk wekken. Nee, ik probeer je niet te ontwijken en ik heb niets tegen je; ik heb alleen last van angst.
via scarymommy.com
Onlangs was ik op een conferentie en sprak ik met twee vrienden die ik al jaren online ken, maar die ik nooit persoonlijk heb ontmoet. Ze vroegen me of ik met hen mee wilde gaan om iets te eten, en ik gaf ze valse rechtvaardigingen. Ik zocht naar een manier om nee te zeggen zonder dat het gek leek. [...] Ik heb lang genoeg met angstaanvallen geleefd om te weten dat als ik me niet isoleer, als ik niet terug naar mijn kamer ga om te ontspannen, ik waarschijnlijk een heviger aanval zou krijgen en het grootste deel van de nacht niet zou slapen.
[...] Ik heb deze situatie zo vaak meegemaakt, elke keer als ik wegga van een sociale gebeurtenis vanwege mijn angst, of dat ik op het laatste moment moet afzeggen omdat ik angst voel opkomen in mijn maag of ik zeg dat ik het niet kan, en als ze me vragen waarom, schaam ik me te veel om te zeggen dat ik angst heb. Dus het lijkt altijd alsof ik geen zin heb.
[...] Meestal voel ik me 100% goed. Ik ben communicatief, vriendelijk, ik ben mezelf. Maar dan zijn er de momenten van angst. Er zijn momenten dat ik de paniekaanval voel aankomen, en ik weet dat als ik niet de tijd neem om alleen te zijn, het erger zal worden. Ik word misselijk, ik raak in paniek.
Er zijn mensen die niet geloven dat mijn angst echt is. Maar zelfs als ze het wel geloven, als ze niet met de stoornis leven, is het moeilijk voor hen te begrijpen. En dan is er het feit dat als ik met iemand praat over mijn psychische stoornis, deze persoon anders naar me begint te kijken, dus meestal houd ik het gewoon voor mezelf.
[...] Ik wilde heel graag met ze gaan eten. Ik wilde praten met diegenen die ik zowel als schrijvers als als mensen respecteer, maar ik wist dat ik het niet kon. Toen zei ik uiteindelijk: "Ik heb een angststoornis en ik voel me nu een beetje angstig. Ik moet terug naar mijn hotelkamer en een tijdje alleen zijn. Het ligt niet aan jullie. Geloof me."
Ze leken me te begrijpen en toen ik terugkwam in het hotel, begon ik me af te vragen of ik de vriendschap kwijt was. Dat was niet zo. Maar dit is angst. Het zorgt ervoor dat je je hersenen pijnigt in het midden van de nacht totdat je uitgeput raakt.
Luister, familie en vrienden. Ik zal spreken namens iedereen die aan angst lijdt: we vermijden jullie niet. Wat we doen, is proberen ons hoofd recht te houden. We proberen op de beste manier om te gaan met wat ons omringt. Het is niets persoonlijks. Het ligt niet aan jou. Het is alleen de realiteit van leven met angst. Ik hoop dat je het begrijpt.
Deze tekst, geschreven door een vrouw die lijdt aan angst, zegt zwart op wit wat het betekent om te leven met angstaanvallen en het niet willen of kunnen vertellen aan anderen. Sommige gedragingen die onlogisch of onaangenaam lijken, worden alleen ingegeven door angstgevoelens.
