Deze donkere vrouw heeft drie blanke kinderen geadopteerd, maar iedereen blijft haar vragen of zij de oppas is
Het verhaal dat we je gaan vertellen bevat veel stof tot nadenken: het gaat over hoe vastberadenheid het bereiken van doelen erg moeilijk kan maken en hoe vooroordelen helaas goed geworteld zijn in gewone mensen.
De hoofdrolspeelster in dit verhaal heet Treka Engleman, een Amerikaanse donkere vrouw die drie blanke kinderen heeft geadopteerd die op zoek waren naar een thuis en een gezin: een pad dat helemaal niet gemakkelijk is en dat nog steeds bezaaid is met mensen die haar vragen: “Ben je hun oppas? "
Treka heeft altijd al kinderen willen adopteren, maar ze wist dat het helemaal niet gemakkelijk zou zijn omdat ze een alleenstaande vrouw was. Na enig onderzoek realiseerde ze zich echter dat ze, tegen alle verwachtingen in, over alle vereiste middelen beschikte om voor kinderen zonder een thuis te zorgen.
Een van de voorwaarden voor het verkrijgen van pleegzorg was om deel te nemen aan een soort cursus die door maatschappelijk werkers in een weeshuis werd gehouden: aan het einde van de cursus moest Treka aangeven welke kinderen ze bereid was te adopteren, of ze nu Amerikaans of Afro-Amerikaans waren, en welke leeftijd: absurde vragen voor Treka, want hun huidskleur deed er niet toe! Hoe kon dat belangrijk zijn tegenover kinderen zonder familie die alleen maar vragen om geliefd te worden?
Na de cursus kreeg Treka te horen dat ze op elk moment het telefoontje van het weeshuis kon ontvangen. De spanning was duidelijk heel groot, totdat ze op de hoogte werd gesteld van een weeskind dat ze zou kunnen aannemen. En dus heeft Treka haar droom vervuld: Elijah Lee Hill, een baby van slechts 5 dagen oud, is haar huis binnengekomen!
Het jaar daarop kreeg Treka opnieuw een oproep van het weeshuis: deze keer zochten twee zussen een familie. Treka stelde zichzelf, zonder er over na te denken, onmiddellijk beschikbaar om hen in haar gezin te verwelkomen, hoewel dit zou hebben betekend dat ze op zoek moest naar een groter huis!
Het gezin was eindelijk compleet, maar het adoptieproces was nog niet voltooid: Treka moest talloze obstakels overwinnen om de goedkeuring van de maatschappelijk werkers te krijgen, net als van de mensen die ze zagen.
Treka geeft namelijk toe dat ze zich meerdere keren in een nogal onaangename situatie bevond, vanwege degenen die haar vroegen: "Ben jij hun oppas?"; op degenen die haar deze vraag stelden, antwoordde ze altijd trots: "Nee, het zijn mijn kinderen!".
Maar zo'n verhaal, vol liefde en vastberadenheid, kon alleen maar een gelukkig einde hebben: Treka kreeg de adoptie van haar drie kinderen, die er altijd van overtuigd zijn gebleven om bij haar te blijven, bij deze lieve vrouw die heeft besloten om haar leven te verrijken door een thuis en veel liefde aan deze kinderen te geven!
