Dit kind heeft een aandoening waardoor hij niet kon praten: dankzij zijn vriendschap met een vuilnisman kreeg hij zijn stem terug
Soms kan zelfs een belangeloos gebaar van een onbekende het verschil maken in iemands leven. Dit is wat er gebeurde met de kleine Brock, een kind dat op 2-jarige leeftijd nog steeds niet zijn eerste woord had gezegd, maar die dankzij zijn vriendschap met een vuilnisman uit zijn schelp wist te komen. Tijdens zijn eerste levensjaren toonde Brock ook een ongewone passie voor afval en voor de vuilniswagen die elke dag de vuilnis voor zijn huis ophaalde. Voordat hij het afval verzamelde, stapte Mr. Aaron elke dag uit zijn vrachtwagen om de familie Oosterhouse en vooral de kleine Brock te begroeten, altijd heel enthousiast om de man met het gele hesje in actie te zien.
Caleb en Mallory beschouwen Brock als hun kleine wonder omdat hij hun leven is binnengekomen na vele mislukte pogingen. Toen de kleine jongen echter ouder werd, merkte Mallory dat hij niet sprak en liep zoals andere kinderen van zijn leeftijd. Bezorgd, lieten zijn ouders hem een therapie volgen die hem uiteindelijk hielp zijn eerste stappen te zetten; de moeilijkheid om te communiceren was echter nog steeds zeer duidelijk. Net voordat het kind 2 werd, kreeg hij de diagnose apraxie, een aandoening waarbij het moeilijk is om vrijwillige bewegingen te maken en zich uit te drukken via verbale taal; deze fysieke beperkingen worden opgemerkt door degenen die aan deze pathologie lijden, ondanks het feit dat ze de wens en het fysieke vermogen hebben om te bewegen of te spreken.
Ondanks alles heeft Brock altijd laten zien dat hij een bijzondere interesse heeft: het inzamelen van afval! Brock's interesse manifesteerde zich vermoedelijk nadat hij een hele zomer weg van huis had doorgebracht met zijn moeder, Mallory, die vaak plastic flessen of andere vuilniszakken afleverde bij de vuilnismannen in zijn wijk. Na verloop van tijd raakte de familie Oosterhouse bevriend met de chauffeur van een vuilniswagen in hun buurt.
De moeder herinnerde zich: "Hoewel velen mijn zoon altijd hebben genegeerd omdat hij niet sprak, deed meneer Aaron dat niet. Elke week stopte hij bij ons huis en stapte uit de vrachtwagen. In plaats van meteen naar de vuilnisbakken te lopen, kwam hij eerst Brock en mij begroeten. Hij wist dat mijn zoon niet praatte, maar hij bleef komen en met hem praten.”
Destijds werd Brock gevolgd door een logopedist en naarmate hij zelfverzekerder werd, wilde hij beginnen te praten over zijn favoriete onderwerp. Langzaam leerde hij nieuwe woorden kennen - allemaal termen die hij leerde uit de wekelijkse gesprekken met zijn eerste beste vriend, Mr. Aaron. Als hij er niet was geweest, zou Brock waarschijnlijk veel meer moeite hebben gehad om verbaal met andere mensen te communiceren.
De familie Oosterhouse is de vuilnisman eeuwig dankbaar, en toen ze hoorden over zijn familieomstandigheden en de economische situatie van Mr. Aaron, wilden ze hem de “gunst" teruggeven door iets voor hem te doen. Mr. Aaron was een veteraan van de marine, met 4 kinderen die hij te eten moest geven, zonder werkende auto en met een baan waarvan hij nauwelijks rond kon komen.
Mallory organiseerde vervolgens een inzamelingsactie voor Mr. Aaron en slaagde erin om, dankzij de enorme deelname van de lokale gemeenschap, bijna $5.000 en vele andere geschenken te verzamelen. Dankzij hun steun had Mr. Aaron wat hij nodig had om een betere werkpositie te krijgen, wat betekent dat hij niet langer de bestuurder is van de vuilniswagen die elke dag het afval ophaalt bij Brock's huis, maar hij blijft zijn beste vriend. Brock's moeder legde uit: "Brock gaat nog steeds naar de logopedist en maakt elke week steeds meer vooruitgang. Hij praat altijd over zijn vriend, een vriend die hem hielp zijn stem te vinden en die mijn moederhart heeft geholpen. Ik zal niet in staat zijn om Mr. Aaron ooit genoeg te bedanken voor de vriendelijkheid die hij heeft getoond jegens onze zoon en voor de inspiratie om hem te helpen zijn stem te vinden."
Waren er maar meer mensen zoals Mr. Aaron!
