Ik ben het zat om sterker te lijken dan ik in werkelijkheid ben
Ik probeer sterk te zijn en voor zover ik kan, probeer ik een schild te zijn dat de mensen van wie ik hou beter kan verdedigen. Maar ik word vaak moe, en ik vrees dat anderen die vermoeidheid nu als zwakte zien; ik wil geen prooi zijn, ik wil altijd degene zijn die brult en door iedereen wordt gerespecteerd, alleen overvalt de vermoeidheid me soms en begin ik te huilen, ik laat de tranen overheersen en ik weet niet hoe lang ik dit masker nog kan dragen.
Ik ben het zat om sterker te willen zijn dan ik me echt voel; ik wil niet meer doen alsof, ik wil mijn emoties laten zien, zoals ik ze echt voel. Ik wil graag een schouder om op te huilen, iemand die me niet veroordeelt, die zegt: "Ik ben er voor jou". Ik ben zo moe dat ik voel dat ik elk moment kan instorten en op de grond kan vallen...
Maar dat kan niet, ik moet overeind blijven, weerstand bieden, mezelf ondersteunen, ik moet mezelf bewijzen dat ik sterk ben, ondanks de scheuren in mij; het is alleen 's nachts, wanneer de dag voorbij is, dat ik mijn kussen kan omhelzen, dat ik alles naar buiten kan brengen wat ik overdag niet laat zien, tranen, frustratie, angst. Want ja, ik ben sterk, maar ik ben ook bang; ik ben bang dat ik niet in staat zal zijn om de problemen onder ogen te zien, dat ik de mensen waar ik van hou niet de zekerheid zal geven die ik hen zo graag wil geven, dat ik de druk niet zal weerstaan en ik neer zal vallen.
Ik ben bang om nooit iemand te vinden die echt van me houdt om wie ik ben, ik ben bang om kansen te verliezen, ik vrees dat de tijd voorbij zal gaan en dat ik niet alles zal bereiken wat ik wil. Ik ben sterk omdat ik heb geleerd om voor mezelf te zorgen, ik heb geleerd mezelf te beschermen, mezelf niet te kwetsen en anderen niet te kwetsen.
Soms wil ik gewoon niet denken, niet horen, niet spreken, iedereen negeren, verantwoordelijkheden negeren en lang in bed blijven liggen. Soms wil ik gewoon ondersteuning, authentieke vriendschappen die me waarderen om wie ik ben, ik wil eerlijk zijn over hoe ik me voel en wat ik wil zonder kracht te verliezen. Ik haat het dat de wereld me probeert te raken zodra het mijn zwakheden ziet, en ik haat het dat mensen ervan profiteren als ze me kwetsbaar zien.
Ik voel me minder sterk, maar ik kan me niet zo laten zien aan anderen, ik kan anderen niet toestaan die grens te overschrijden waardoor ik me ongemakkelijk voel. Maar ik ben moe en soms voel ik dat ik zelfs geen adem kan halen. Ik ben te moe en de waarheid is dat ik niet zo sterk ben als ik iedereen laat denken, vanbinnen vecht ik tegen mezelf. Ik weet niet hoe ik sterk en tegelijkertijd eerlijk over mijn gevoelens zal zijn. Maar ik weet in mijn hart dat ik het kan. Ja, ik kan het!
