Een verpleegster schreef een bericht op Facebook waarin ze benadrukt hoe haar werk vaak onzichtbaar is
Ziekenhuizen zijn plaatsen waar je meestal om onaangename redenen bent, behalve als het om geboorten gaat. Het personeel dat hier werkt, heeft een zeer belangrijke taak die verder gaat dan hun beroep: het beroep van arts, verpleegkundige of assistent gaat onvermijdelijk verder dan praktische vaardigheden en leidt tot empathie en in het algemeen om voor de ander te willen zorgen.
Het gebeurt echter dat de toewijding van degenen die proberen om plaatsen zoals ziekenhuizen meer menselijke plaatsen te maken om zich veilig en tenminste getroost te voelen, onopgemerkt blijft of zelfs wordt gedenigreerd. Een post geschreven door een verpleegkundige maakt ons duidelijk hoe het werk van haar en haar collega's vaak onzichtbaar is voor de ogen van patiënten en familieleden.
via Facebook / Sandra Kluskowski
De post op Facebook van Sandra Klukowski, verpleegster, heeft geleid tot duizenden shares op sociale media: het is een soort brief geschreven naar een bepaalde patiënt, maar het kan heel goed worden toegepast op welke patiënt ook, in elk ander ziekenhuis ter wereld. De gemene deler van het werk van verpleegkundigen is dat het vaak wordt onderschat, het is onzichtbaar voor de ogen van degenen die er gebruik van maken. Hier zijn enkele passages uit het lange gepubliceerde bericht:
"Heb je gemerkt dat ik er was? Ik was gewoon de zoveelste stem die het medisch dossier las en alle informatie verzamelde, zodat ik je beter kon leren kennen. [...] Ik begroette je op een vriendelijke toon, in de hoop dat het niet te luid was of misschien was het wel te zacht en kon je niet eens horen wat ik zei. Ik kwam na het verzamelen van alles wat nodig was om je te verschonen. [...] Ik hoefde je niet te horen zeggen dat je pijn had, je klachten waren genoeg om het me te laten begrijpen. Ik pakte een deken van de verwarming, in de hoop dat het je kon verwarmen.
De arts zou binnenkort zeggen: 'We hebben alles gedaan wat we konden'. [...] Heb je me gehoord toen ik je familie vroeg of ze iets nodig hadden? Ik wilde gewoon iets doen dat nuttig kon zijn. [...] Heb je me gehoord toen ik twee uur voor je overleed fluisterde hoe geliefd je echt was? Heb je gemerkt dat ik daar was? Ik wilde je alleen maar vertellen dat ik mijn best deed, wat ik het liefst wilde, was dat je je op je gemak en veilig voelde tot het moment dat ik je met een laken bedekte en de deur achter me zo langzaam mogelijk dicht deed alsof ik wilde zeggen... Ik zal je laten rusten."
We vergeten vaak hoe moeilijk het beroep van verpleegster kan zijn: vaak voor stervende mensen zorgen, ons realiseren dat we niet kunnen geven wat we willen aan degenen die nog maar kort te leven hebben, maar alleen een glimlach en goede manieren. Te maken hebben met mensen die die glimlach of een delicaat gebaar niet eens opmerken omdat ze denken dat alles als vanzelfsprekend wordt beschouwd.
Verpleegkundigen hebben met de dood te maken, en zelfs als ze de patiënten niet kennen, lijden ze om hun dood en stellen ze zich de pijn van familieleden voor.
Als we weer met verpleegkundigen te maken hebben, laten we dan hun belang in ziekenhuizen onthouden en hen bedanken voor hun werk!
