Dit echtpaar en hun geadopteerde zoon laten iedereen zien dat er geen verschillen zijn als er liefde is
Er is een verschil tussen moeder en mamma zijn, maar ook tussen vader en pappa zijn. De eersten kunnen kinderen op een biologische manier krijgen, maar het zijn de tweeden die echt de capaciteit, het geduld, de kracht en de liefde hebben die nodig is om ze op te laten groeien.
Dit gebeurt bijvoorbeeld wanneer een paar besluit een kind te adopteren en ervoor kiest om het elke dag met genegenheid, opoffering en bewustzijn op te voeden. Elk ander detail doet er niet toe.
via Parents.com
Sadie en Jarvis Sampson zijn een Afro-Amerikaans stel die lange tijd probeerde kinderen te krijgen en elke mogelijke poging deed. Jarenlang vertrouwden ze op artsen van verschillende medische afdelingen, van vruchtbaarheidsspecialisten tot diëtisten, helaas zonder resultaat.
Op een dag, toen ze de hoop leken te hebben verloren en het idee hadden opgegeven, veranderde het telefoongesprek van een vriend alles. Twee jonge kennissen stonden op het punt een kind te krijgen en hadden overwogen het ter adoptie af te staan.
Dat onverwachte en onvoorspelbare nieuws bracht alles in twijfel. Na zoveel moeite en teleurstellingen was er eindelijk de concrete mogelijkheid om een kind te krijgen. Dat telefoontje heeft vervolgens geleid tot een opeenvolging van hectische gebeurtenissen, communicatie met alle andere familieleden, bureaucratische en administratieve vereisten, aankopen en voorbereidingen voor een nieuw gezinslid.
Eindelijk kwam de dag om naar het ziekenhuis te gaan om de baby van slechts twee weken oud mee te nemen, een hoopje van slechts 2 kg die bijna helemaal in de grote handen van zijn nieuwe vader paste.
Het kind, geboren uit een blank stel, had uiteraard een blanke huid, maar dit is echt een te verwaarlozen detail omdat hij vanaf dat moment in alles en voor alles het kind was van Jarvis en Sadie. De laatste vertelde haar verhaal op sociale media en deelde al haar geluk om moeder te zijn geworden.
Alles wat zij en haar man moesten doorstaan, de verwachtingen en mislukkingen, was nu logisch. Het was duidelijk dat alles deel uitmaakte van een ontwerp, omdat het al hun bestemming was om ouders te worden, misschien niet zoals ze hadden gepland, maar nu trots op het zijn van een mamma en pappa van een prachtig kind.
