De dag dat we onze moeder verliezen, verliezen we ook een deel van onze ziel
Of het onverwacht gebeurt of als je het had zien aankomen, de dood van een geliefde kan hartverscheurend zijn, vooral wanneer het iemand treft die zo kostbaar is in het leven van iedereen als de moeder. In feite is de rouw om een ouder een van de moeilijkste dingen waar wij kinderen mee om moeten zien te gaan. Ouderdom, ziekte of de hardheid van het leven zijn meestal de reden; het zijn gewoon factoren waarover we geen controle hebben. Tegenover rouw moeten we accepteren dat we door het verlies van onze moeder, ook een deel van onze ziel hebben verloren.
via PMC
Om onze problemen te verlichten, naar onze problemen te luisteren of ons gewoon te kalmeren met haar aanwezigheid, is een moeder echt de eeuwige vertrouwenspersoon van ons leven, in staat om een echte balsem voor ons hart te zijn. Door wijsheid en welwillendheid te combineren, weet ze wat er mis is en zonder een woord te zeggen, vind ze altijd een manier om ons te troosten.
Naast haar educatieve rol is ze vooral een vriendin, de raadgever en de stem van de waarheid voor haar kinderen; want hoe oud we ook zijn, we zijn en blijven haar kinderen, degenen voor wie ze nooit zal aarzelen om zichzelf op te offeren, vaak ten koste van haar eigen welzijn. Dit is hoe ze haar aanwezigheid in ons dagelijks leven markeert, op een onuitwisbare en onveranderlijke manier, om ons eraan te herinneren dat we nooit alleen zijn, zelfs niet na haar dood.
Bij de aankondiging van het vreselijke nieuws lijkt het erop dat onze wereld is ingestort en het is normaal dat we na een tijdje onze hoofden opheffen om een solide pilaar te vinden, een geruststellende aanwezigheid, een liefde zo sterk als die van onze moeder. Dit is helaas heel moeilijk, want natuurlijk kan niemand de aanwezigheid van een moeder vervangen, maar het leven gaat door en we moeten leren zonder haar te leven, ons best doen en in gedachten houden dat de fysieke afwezigheid geen reden is voor overgave, integendeel: voor de rouwende persoon is het noodzakelijk te weten zijn eigen affectieve identiteit op te bouwen.
We zullen nooit de dood van een geliefde vergeten, we wennen er gewoon aan. Zodra de duizeligheid van de eerste dagen voorbij is, begint hier het echte werk aan jezelf. Een door het leven uitgevoerde test om te leren opstaan zonder de hulp van een moeder die er altijd is geweest, een moeder die, als ze aanwezig was geweest, het lijden had kunnen verlichten dat verbonden was aan dit moeilijke moment. Beetje bij beetje en gewapend met kracht en moed moeten we daarom de rouw accepteren die, ondanks het verschrikkelijke lijden dat ermee gepaard gaat, een essentiële stap is om vooruit te komen. We moeten niet vergeten dat naast het verlies van een geliefde, de pijn ons ook met een nieuwe realiteit confronteert: die van onze eigen sterfelijkheid. Door te verliezen wat we als eeuwig hebben beschouwd, zijn we ons meer bewust dat het leven van iedereen een einde heeft en dat het op elk moment kan gebeuren.
