Dat je nooit boos naar bed moet gaan blijkt uit dit emotionele verhaal van een moeder en haar zoontje
Dit heeft waarschijnlijk iedereen wel minstens een keer in zijn leven meegemaakt. Je hebt ruzie met je kind, een ouder of je partner. Het gaat er zo erg aan toe dat het niet "uitgepraat" raakt en dat je uiteindelijk te moe bent om nog verder te praten.
Op die momenten waarop we dan alleen zijn en nadenken over wat er is gezegd en is gedaan, lukt het niet om volledig tot rust te komen. Zeker niet als je het gevoel blijft houden dat je je punt niet voldoende hebt kunnen maken. Er een nachtje overheen laten gaan is dan nagenoeg onmogelijk.
Om zo goed mogelijk om te leren gaan met dit soort situaties kan het verhaal van deze moeder van pas komen. Het gaat over een bijzondere gebeurtenis die tussen haar en d'r zoon plaatsvond. Het is een emotioneel verhaal waarin vele mensen zich kunnen herkennen en lering uit kunnen trekken om dingen beter te doen, ook tijdens hun dagelijkse kleine maar toch grote uitdagingen.
"Mijn zoontje en ik hadden net een knallende ruzie gehad anderhalfuur lang. Hij wilde niet gaan slapen. Tussen vier keer pyjama aantrekken en twee keer kussens vervangen door hadden we een "existentiële" discussie over waarom de nacht bestaat en waarom mensen moeten gaan slapen. Uiteindelijk is het tot fikse uitspraken gekomen à la dat "niemand hem ooit zou kunnen dwingen te gaan slapen als hij dat niet wil." Op een gegeven moment heb ik ervoor gekozen om mijn ouderlijke "macht" uit te oefenen:'Lieve schat ik houd van je, maar als je nu niet wilt gaan slapen mag je morgen niet gaan spelen bij je neefjes thuis.'
Een stoot onder de gordel dit, ik geef het toe, omdat we allebei wel wisten hoe graag hij naar zijn neefjes wilde gaan. Ik weet niet hoe hij het deed, maar hij wist z'n enorme woede in te houden, hij droogde zijn tranen en ging liggen. Toen hoorde ik in het donker dat hij mij bij zich wilde roepen, want hij wilde zeggen:'Mama ik vergeef je.' 'Ik denk niet dat je goed weet wat die zin betekent' zei ik tegen hem, in de overtuiging dat hij zijn excuses wilde aanbieden. Maar ik was met stomheid geslagen door wat hij toen zei.
'Nee mamma, ik vergeef je. Ik vergeef je omdat we dingen hebben gezegd waardoor onze harten verdrietig zijn geworden en ik kan er niet van slapen. Daarom wil ik dat wij elkaar vergeven.' Hij ging door met het drogen van zijn tranen met die kleine handjes van hem. Die avond heb ik een belangrijke les geleerd over vergeven en empathie van een jochie van 4 jaar. We zouden eigenlijk nooit moeten gaan slapen met boosheid in ons hart"
Proberen te vergeven en tegelijkertijd leren om vergeving te vragen, zeker aan de mensen die ons dierbaar zijn is een hele belangrijke vaardigheid om te leren in het leven. Alleen zo kunnen we voorkomen opgeslokt te worden door pijn en woede. Negatieve herinneringen zijn moeilijker uit de weg te gaan als we daaraan denken en gaan slapen.
Verder zijn de momenten die je beleeft met je partner, kinderen en ouders veels te kostbaar om ruimte te bieden aan gebeurtenissen die negatief en "schadelijk" zijn, gebeurtenissen waar je maar moeilijk overheen komt. Met een paar "het-spijt-me's" extra kunnen we waarschijnlijk een stuk rustiger leven.
