Waarom sommige mensen de moed niet hebben om uit elkaar te gaan terwijl de relatie al voorbij is
Er zijn heel veel stellen die al een heel leven lang samen zijn, een huis met elkaar delen. Maar toch is er desondanks een enorme kloof tussen hen en staan ze niet in verbinding met elkaar. Ze zeggen wel dat ze van elkaar houden maar ze brengen hun dagen alleen door. Ze slapen apart en wanneer ze samen langer dan twee uur in dezelfde kamer zijn dan is er heftige ruzie en vallen er soms zelfs klappen. Is dit liefde? Absoluut niet. Het probleem is dat deze mensen denken dat ze in een "normale" relatie zitten. En er zijn jammer genoeg heel veel mensen die zo denken. Maar continu ruzie geweld en bedrog zijn geen synoniemen voor een normale relatie. Waarom blijft zo'n stel dan toch zo lang samen totdat de bom barst? Waarom moet je "voor altijd" blijven lijden en begin je in plaats daarvan niet gewoon aan een nieuwe fase?
via CNN
Er zijn verschillende redenen achter de keuze om niet te scheiden; de vicieuze cirkel blijft intact en da's zeker niet goed voor hen en hun kinderen.
Een van de redenen heeft zonder twijfel te maken met de traditie van vroeger en met een manier van denken die misschien niet meer echt van deze tijd is. "totdat de dood ons scheidt". Scheiden stond gelijk aan een grote schande die ten alle tijde moest worden voorkomen. Dit gaat met name op voor religieuze gezinnen. Maar misschien zou iedereen juist eens even wat langer nadenken over z'n eigen gemaakte keuzes als "de dood" er een eind aan kan maken en een man of vrouw kan "bevrijden."
Economische afhankelijkheid is zeker nog een factor die van invloed is op een relatie. Er blijven namelijk veel vrouwen jarenlang gevangen zitten in een relatie of in een huwelijk waar ze al een eind hadden willen maken als ze maar over de financiële middelen beschikten om zelfstandig verder te leven. Helaas is het al moeilijk genoeg voor iedereen op de arbeidsmarkt en wordt er ook nog veel gediscrimineerd. Dit geldt des te meer nog voor een vrouw want ze krijgt niet eens voldoende ruimte het juiste moment te kiezen wanneer ze een kind wil krijgen. Aan de andere kant zou een scheiding voor mannen wat geld betreft ook een behoorlijk obstakel zijn. Het zou voor hen een zeer onzekere situatie betekenen waar ze niet aan willen.
Verder heb je natuurlijk ook nog die relaties waarin het er heel ongezond aan toe gaat. Die stellen proberen koste wat kost het evenwicht te bewaren en ontkennen daarvoor zelfs de keiharde feiten. De een is bijvoorbeeld diep onzeker over zichzelf en wordt ondergewaardeerd, terwijl de ander iemand is die juist op zoek is naar een prooi: een slachtoffer dat in staat is om de wrok, de woede en de frustratie te verduren, waar diegene aan probeert te ontsnappen. "Hij doet me pijn maar maar ik houd wel van hem" of "ik weet zeker dat hij zal veranderen" zullen de zinnen zijn die familieleden en vrienden van zulke paren elke dag wel hebben aangehoord. Helaas is een stel verbonden door pijn geen stel dat van elkaar houdt. Het zijn relaties waar een van de twee het geweld van de ander krijgt te verduren maar het ook niet durft om de relatie los te laten omdat er liefde is voor de ander. Dat is geen liefde, dat is een ziekte.
Weer andere stellen scheiden niet vanwege de kinderen. Omwille van "hun welzijn" doen ze het niet. Laten we meteen dit cliché doorprikken: een kind kan niet rustig leven in een omgeving waar ouders continu onderling ruziën, naar elkaar schreeuwen, elkaar ook slaan en soms ook met deuren smijten. Kinderen hebben rust nodig en als daarvoor ouders uit elkaar moeten, tsja dan moet dat maar. In een huis waar er continu ruzie is voelt een kind zich aan de kant gezet, want ouders worden teveel opgeslokt door hun eigen problemen. Wat is beter denk je: een kind op laten groeien in een rustige omgeving die goed voor hen is, of hem/haar laten lijden onder de frustraties van zijn ouders?
Tenslotte moet de angst om alleen te blijven ook niet worden onderschat. Veel mensen blijven juist om deze reden bij elkaar. Ze beseffen niet dat ze al alleen zijn in de relatie. De innige band en de wil om samen te zijn en iets te delen is tenslotte lang geleden verdwenen. Je leeft dan verder uit gewoonte en ga je je innerlijke angsten uit de weg. Deze angsten zorgen onvermijdelijk voor het gaandeweg uitdoven van een relatie.
Alleen door aan jezelf te werken kan je beter toenadering vinden tot de ander en bij het begin beginnen en dan uitvinden of het beter is, indien nodig, er een punt achter te zetten en aan iets nieuws te beginnen.
