Deze man voorkomt dat ze een beagle in laten slapen... en deze bedankt hem door zo lief te zijn als hij maar kan
Alleen in de VS laten ze in opvangcentra circa 3 miljoen dieren inslapen vanwege ernstige ziektes, agressief gedrag en omdat er sprake is van "overbevolking." Met Gregory, een super lieve beagle leek het dezelfde kant op te gaan. Hij verbleef in een asiel in Franklin County in de staat Virginia. De pup Gregory had het aan zijn hart gekregen door een parasiet, maar gelukkig kwam iemand hem net op tijd redden.
Joe Kirk is de naam van deze held. Hij is samen met zijn vrouw Schenley Hutson oprichter van de non-profitorganisatie Hound Rescue and Sanctuary in Findlay, Ohio. Het doel van deze organisatie is om dakloze honden te helpen aan medicijnen en onderdak totdat een nieuwe eigenaar hen vindt die hen overneemt.
Het doel is voornamelijk dieren redden die het gevaar lopen een spuitje te krijgen en hen een tweede kans te bieden op een gelukkig leven omringd door mensen die van hen houden. Dit keer was het de beurt aan Gregory die, toen dit alles gebeurde, ongeveer twee jaar oud was.
Hij had nog maar twee dagen totdat ze hem in zouden laten slapen. Op de dag dat Joe hem uit het opvangcentrum haalde, werden er foto's online gezet op social media. De reactie van Gregory was echt magisch, met zoveel genegenheid en dankbaarheid besprong hij Joe, blij dat hij een kans maakte om eronder uit te komen.
De foto's waarop zij zijn te zien op de weg terug van het asiel verspreidden zich razendsnel en zijn door veel mensen bekeken, die het overigens een geweldige actie vonden en het gevierd hebben alsof het een overwinning was van iedereen.
Nadat hij de nodige zorg had gekregen is Gregory er weer helemaal bovenop gekomen en is hij overgenomen door fantastische mensen die hem alle liefde geven die hij verdient. Hound Rescue and Sanctuary redt ongeveer 25 tot 30 honden per keer, zo vaak als dat maar gaat.
Joe en Schenley werken keihard en zijn ze dol op wat ze doen. Ze hebben namelijk diep respect voor dieren en voor het leven in het algemeen. Vaak vragen ze hem in interviews hoeveel honden zij hebben gered in de jaren dat ze al bezig zijn. Hun enige antwoord daarop is "nog eentje." Zij zijn niet op zoek naar erkenning en vinden de "glorie" van het weldoener zijn niet belangrijk. Wat zij namelijk doen elke dag komt voort uit een behoefte diep vanuit hun hart.
